كه پيش از انقلاب اسلامى بسيار محدود بود، اكنون به اوج وسعت خود رسيده است. حركت حكيمانه و خالصانه حضرت امام خمينى(قدس سره) عزّت وصف ناپذيرى به روحانيت عطا نمود. خداوند بدين وسيله حجت خود را بر روحانيت تمام كرده است و اين عزت هيچ ضمانت بقايى ندارد، مگر اينكه شكرگزار اين نعمت باشند يعنى، وظيفه خود را درست انجام دهند و از اين امكانات به نفع اسلام و به نفع نظام اسلامى استفاده كنند، وگرنه بايد منتظر سلب نعمت باشند. خداوند مى فرمايد: «لَئِنْ شَكَرتُم لأَزيدَنَّكُم و لَئِنْ كَفَرْتُم اِنَّ عَذابى لَشَديدٌ».[1] در اين آيه، منظور از كفر، كفران در مقابل شكر است، نه كفر در مقابل اسلام. اگر كفران نعمت كنيم مستحق عذاب خواهيم بود. بر خلاف آنچه ما ادعا مى كنيم كه فرهنگ اسلام غنى ترين فرهنگ عالم است، كه ادعاى حقى نيز هست، آنچه ما از فرهنگ اسلام استفاده كرده ايم و عرضه مى كنيم بسيار محدود است و به هيچوجه، پاسخگوى نيازهاى جامعه نيست.

اثر جهانى كه اين انقلاب در همه مردم جهان داشت اين بود كه همه مردم را متوجه كرد كه دينى به نام اسلام وجود دارد كه توان آفريدن چنين حركتى را در جامعه داراست و چشم همه حق جويان جهان را به مركز اين انقلاب دوخت تا نيروى سازنده و تحرك بخش آن را بشناسند. متأسفانه عللى، از جمله درگيريهاى داخلى و جنگ و مشكلات ديگر، مانع از اين شد كه اسلام را، آنچنان كه هست، به جهان بشناسانيم. در كنار همه اين علتها، خود روحانيت نيز آمادگى اين كار را نداشته است. در حقيقت، معلومات بسيارى از روحانيون، كه پرچمدار شناختن اسلام و شناساندن آن هستند، نسبت به ابعاد مختلف اسلام ضعيف است. فقط در برخى از

[1] سوره ابراهيم: 8.