جامعه مى پوساند. روحانيت صلاحيت دارد كه مردم، بخصوص جوانان، را از چنگ شياطين و دشمنان عقايد و ارزشهاى اسلامى نجات دهد. اين تعبير از روايتى كه علما را با مرزداران و رزمندگان جبهه هاى جنگ مقايسه مى كند استنباط مى شود.[1] در اسلام، رزمندگان داراى مقامى بس ارجمندند، چرا كه كشور اسلامى را از نفوذ بيگانگان حفظ مى كنند. اگر علما به وظايف خود عمل كنند، مقامى بالاتر از آنها خواهند داشت، چون آنها در جبهه هاى نبرد با شيطان به دفاع از كيان اسلام مى پردازند. رزمندگان در جبهه ها با كفار مى جنگند تا وارد كشور اسلامى نشوند اما عالمان با سپاه ابليس مى جنگند كه در دلهاى مردم نفوذ نكنند و ايمان مردم را به سرقت نبرند. پس وظيفه اى سنگين بر دوش دارند.

اگر از عقايد انحرافى كه در حال رسوخ در جامعه است غفلت شود خيانت است. بايد با كمال هوشيارى از مرزهاى فرهنگ اسلام محافظت شود. هر جا رخنه و خلأى به وجود آيد، وظيفه روحانيت است كه بدون درنگ در صدد پر كردن آن باشد وگرنه افكار انحرافى در قلب و دل و انديشه جوانان ما نفوذ پيدا مى كند و در آن صورت، كارى از كسى ساخته نيست. عامل بقاى فرهنگ اسلامى در جامعه عقل و منطق است كه بايد آن را تقويت كرد. احساسات و عواطف، هر قدر مقدّس و پاك باشد، حالاتى زودگذر است آنچه در دلها باقى مى ماند افكار و عقايدى است كه با دلايل متقن همراه باشد.

5ـ ضرورت وجود روحانيّت در جامعه

روحانيت يك شغل و وسيله كسب درآمد نيست، بلكه يك مسؤوليت

[1] ر. ك. به: پانوشت 1، ص 25.