هنگام نگاه به آسمان در شب، ستارگان فروزانى را مى بينيم كه از ديدن آنها مبتهج مى شويم. قرآن كريم مى فرمايد: «و بِالنَّجمِ هْم يَهْتَدونَ»[1]يكى از بركات ستارگان براى مردم اين است كه به وسيله آنها راهها را تشخيص مى دهند. در گذشته، مهمترين چيزى كه موجب هدايت قافله ها و كاروانها در شب مى شد همين ستارگان بود. در روايتى آمده كه مناطقى از زمين براى اهل آسمانها مى درخشد، همانگونه كه ستارگان براى اهل زمين مى درخشند يعنى، همانسان كه ما از نور ستارگان لذّت مى بريم، اهل آسمانها(فرشتگان خدا) نيز وقتى به زمين نگاه مى كنند، بعضى مناطق را مانند ستارگان آسمان درخشان مى بينند و از ديدن آنها لذّت مى برند. آن مناطق گاهى يك خانه، گاهى يك محلّه و گاهى يك شهراست، مانند مكه معظمه، مدينه منوّره، كربلاى مشعلى، مساجد، منازل علما و منازلى كه در آن قرآن تلاوت مى شود.

وجود عالم در بين مردم از وجود خورشيد به مراتب نافعتر است. اگر خورشيد نباشد زيانهاى بسيارى به مردم وارد مى شود امّا همه آن زيان ها مادى است امّا عالِم، روح انسان را رشد و تكامل مى دهد و انسان را، علاوه بر سعادت دنيوى، به سعادت اخروى نيز مى رساند. به همان اندازه كه روح بر بدن شرف دارد معنويات نيز بر ماديات شرف دارند. پس وجود عالِم بر همه نعمتهاى مادى برترى دارد.

2ـ روحانيت هدايتگر جامعه

مقصود از خلقت الهى و بعثت انبيا تأمين سعادت بشر است. در اين

[1] سوره نحل: 16.