پس بهتر است سعى كنيم كه تمتّعات و خواستهاى مادى گسترش پيدا نكند و اشتغالات مادى ما زياد نشود، چون تمتّعات مانع پيمودن راه كمال و موجب محدود شدن ظرفيت وجودى و قدرت فكر مى شود و در آن صورت، نمى توانيم خود را كاملا كنترل كنيم و به امور مادى دلبستگى پيدا نكنيم. اين دلبستگى، خواه ناخواه، ما را از مسائل معنوى باز مى دارد. اين بدين معنا هم نيست كه به طور كلى از تمتّعات مادى كناره بگيريم و حتماً سعى كنيم كه زندگى ما توأم با فقر و محروميت باشد. نه، بلكه بايد اختياراً از تلذّذات مادى كم كنيم.

در اصول كافى، با سلسله سندهاى معتبر روايتى وجود دارد كه مضمون آن چنين است: «اگر دو گرگ گرسنه به گله اى كه چوپان ندارد حمله كنند آنقدر به آن ضرر نمى زنند كه حبّ مال و رياست به دين مسلمان ضرر مى رساند.»[1]

اگر حبّ مال و رياست در دل انسان وجود داشته باشد چيزى از دين براى او باقى نمى گذارد! لذا بايد سعى كنيم كه به زر و زيور دنيا كمتر اهميت دهيم در فكر عوض كردن خانه و تزيينات آن و چيزهايى از اين قبيل نباشيم. در فكر اين باشيم كه اگر امكانات و موقعيتى داريم به مردم خدمت كنيم. اين كار موجب كم شدن حبّ مال در ما مى شود. نبايد خودنمايى كنيم و شخصيت خود را به ديگران اثبات كنيم. بايد قبل از رسيدن به هر مقامى تهذيب نفس داشته باشيم و ملكات فاضله كسب نماييم و سعى كنيم كه به پول و رياست اهميت ندهيم و علاقه به آنها را در دل خود بميرانيم.

[1] اصول كافى، ج 1، ص 297 و 315 و 318.