بگذريم وگرنه مثل عروس آرايش كرده، خواه ناخواه، دل ما را مى ربايد و در آن صورت، ديگر جايى براى خدا و معنويات باقى نمى ماند. دل يا جاى محبت دنياست و يا جاى محبت خدا.

اگر محبت دنيا در دل جايگزين شد نمى توان اميد داشت كه محبت خدا و معنويات در دل ما پيدا شود. بايد قدرى همت كرد و راهى را كه بزرگان رفته اند تا بجايى رسيده اند پيمود. بايد سعى كرد دل از آلودگيهاى دنيا پاك شود و دلبستگى به دنيا در ما نباشد. خداوند نيز كمك مى كند و اگر كسى براى او قدمى بردارد، او را رها نمى كند. در اين صورت، ممكن است آنچه دلخواه اوست در اين دنيا تحقّق پيدا نكند اما او را ذليل هم نمى كند.

با تضّرع به درگاه خدا، از او مى خواهيم كه ما را در درس، تحقيق، تدريس، نوشتن، كارهاى اجرايى و ساير امور مخلص گرداند. انجام كار خالصانه مشكل است. همه مى دانيم كه اخلاص در هر كارى خوب است و رمز موفقيت و موجب سعادت دنيا و آخرت مى شود ولى بدان ايمان كامل نداريم.

اگر بخواهيم پيشرفت كنيم، نه امكانات مادى بسيار، نه نيروى فراوان و نه سلاح انبوه، هيچ كدام، نمى تواند به تنهايى مؤثّر باشد. لازمه پيروزى در اين نبرد اتّكاى به خدا و اخلاص است. اگر كار ما كار خالص باشد و در آن انگيزه شخصى و مادى نباشد، خدا به آن بركت مى دهد امااگر در آن خودنمايى، خودخواهى و انگيزه هاى مادى و دنيوى باشد، مثل كرمى كه در ميوه اى مى افتد و آن را از بين مى برد، موجب خرابى آن مى شود، هرچند حجم آن زياد باشد.

بوضوح مشهود است كه در دنيا كارهاى بسيارى انجام مى گيرد و