تحصيل علوم دينى براى روحانى بايد در دو جهت باشد: يكى در جهت شناخت صحيح اسلام، تا بتوانيم اسلام را از مدارك صحيح و سرچشمه زلال آن دريافت كنيم دوم آنكه، افكار غلط را به طور دقيق شناخته و راه مقابله با آنها را پيدا نماييم، زيرا كافى نيست كه ما فقط به فكر حفظ ايمان خود باشيم. وظيفه عالم فراتر از آن و در حد پاسدارى از جامعه است.

بايد توجه داشت كه تأمين كليه نيازهاى كشور از خارج ممكن است، حتى، علاوه بر تأمين نيازهاى معمول صنعتى و كشاورزى و تسليحاتى و مانند آن، مى توان استاد و دانشگاه را نيز از كشورهاى بيگانه به خدمت گرفت اما تنها موردى كه براى تأمين آن بايد بر توان خود تكيه داشته باشيم شناخت احكام و قوانين اسلام است كه فقط به همت محصلين علوم دينى فراهم مى شود. در هر رشته علمى، كه در كشور نارسايى وجود داشته باشد، ممكن است با كمك گرفتن از ساير ممالك و با انجام معاملات و معاهداتى به رفع آن نايل شد اما روحانى را نمى توان براساس معاهده به دست آورد. بايد محصلان اين رشته با تلاش، تحمل بى خوابيها و مشكلات زندگى، صرف نيرو و جدّى گرفتن تحصيلات در برطرف ساختن اين كمبودها همت گمارند.

روحانيت بايد تحصيل را به صورت بزرگترين جهاد تلقى كند. جهاد با اسلحه بسى آسانتر از جهاد به وسيله فكر است، زيرا در جهاد مسلحانه، اگر فاقد سلاح باشيم، مى توانيم با پرداخت مبالغى و يا عقد يك قرارداد سياسى يا نظامى به تهيه آن بپردازيم اما سلاحى كه در جهاد فكرى استفاده مى شود در هيچ جاى دنيا به صورت ساخته شده و آماده يافت نمى شود بلكه بايد آن را با بكارگيرى مغزها فراهم كرد.