توصيه هاى اخلاقى

قال الله تبارك وتعالى: «هُوَالّذي خَلَقَ السَّمواتِ والارضَ في سِتَّةِ اَيّام و كانَ عَرشُهُ عَلَى الماءِ لِيَبْلُوكُم اَيُّكُم اَحْسَّنُ عُمَلا»[1].

از آيه شريفه فوق استفاده مى شود كه خداى متعال همه آسمانها، زمين و جهان طبيعت را بدين منظور آفريده است كه زمينه اى براى خلقت انسان فراهم شود و انسان را آفريده است تا مورد آزمايش قرار دهد. تعبيرى بس شگفت است! لازم است در باره اين آيه بحث شود تا قدرى عظمت مفاد و تأثير مضمون آن بيشتر آشكار گردد.

شكى نيست كه عالم خلقت بسيار عظيم مى باشد و هنوز هم قطر و حدود عالم بروشنى مشخص نشده است. اين جهان به قدرى عظيم است كه ما نمى توانيم هيچ تصورى از عظمت آن داشته باشيم. ميليونها كهكشان در اين عالم وجود دارد كه هر كدام داراى ميليونها ستاره است يكى از كوچكترين آنها خورشيد در منظومه شمسى مى باشد.

در اين عالم عظيم، يك كره كوچك به نام زمين وجود دارد كه نسبت آن به اين دامنه گسترده به منزله قطره اى نسبت به درياست. اين كره خاكى جايگاه زندگى ماست كه از امتياز وجود انسان برخوردار مى باشد. بر

[1] سوره هود: 7.