مى كنند و مى گويند كه چون اسلام مى خواهد حكومت جهانى واحد تشكيل دهد به چنين سمبلى نياز دارد.

گاهى مى گويند: «خدا يعنى ناموس طبيعت و اجتماع» و گاهى خدا را هم انكار مى كنند و اعتقاد به آن را خرافه پرستى و انديشه اى ايده آلى معرفى مى كنند. معجزاتى را نيز كه در قرآن كريم آمده است به حوادث مادى تفسير مى كنند مثلا، خشك شدن دريا را براى حضرت موسى(عليه السلام)جزر و مدّ دريا و باردار شدن حضرت مريم(عليها السلام) را از سنخ بكرزايى قلمداد مى كنند. تكيه گاه همه اين تعابير انكار غيب و ماوراى ماده است.

اصولا آنان تلاش مى كنند تا اسلام را از ماوراى ماده جدا كنند و بگويند كه اسلام دينى نيست كه مانند مسيحيت، بودايى، برهمايى و ساير اديان به ما وراى ماده، غيب، مجردات و آخرت دعوت نمايد، بلكه اسلام دينى است كه قبل از همه چيز و يا تنها به همين زندگى مادى دنيوى دعوت مى كند و هدف اين دين بهزيستى، بهپرورى و آسايش در اين جهان است. بنابراين، علما و روحانيان را متهم مى كنند كه اسلام را به غلط به صورت يك دين آخرتگرا معرفى كرده اند و مسائل دنيوى و عينى را از آن حذف كرده اند.

از جمله تحريفاتى كه سعى مى كنند در عقايد اسلامى ايجاد كنند اين است كه «آخرت» را به گونه ديگرى معنا كنند. آنها مى گويند: «منظور از آخرت خدمت به اجتماع يا دوران تكامل بشر يا جامعه طراز نوين توحيدى است. بهشت جامعه بى طبقه و جهنم جامعه طبقاتى است.» در همين راستاست كه مى گويند: «احكام اسلام ابدى نيست بلكه متعلق به دوره خاصى از تكامل بشر است كه داراى وضعيتى خاص مى باشد و اكنون كه آن وضعيت تاريخى عوض شده است بايد آن احكام نيز تغيير يابد.»