ما مدّعى هستيم كه قرآن كريم و منابع اسلامى مى توانند تمام نيازهاى فرهنگى جامعه را تأمين كنند، هم در بعد عقايد، هم در بعد اخلاق و هم در ابعاد سياست، حقوق، اقتصاد، و ساير ابعادى كه كم و بيش با مسائل دينى و فرهنگى ارتباط پيدا مى كند. اكنون نمود اسلامى بودن نظام دانشگاههاى كشور به همين دروس معارف اسلامى است. اگر استاد اين دروس، از حوزه علميه قم و ساير حوزه ها تأمين نشود از كجا بايد تأمين شود؟ آيا استادان فرنگ رفته بايد اين نياز را تأمين كنند؟ آيا براى حوزه ننگ نيست كه خود را تأمين كننده نيازهاى دينى كشور بداند ولى در مدت چندين سال پس از انقلاب نتوانسته باشد براى دروس معارف اسلامى دانشگاه به تعداد كافى استاد كارآمد فراهم سازد؟ آيا اين وظيفه جزو وظايف روحانيت و حوزه نيست؟

همانگونه كه بيان شد، يكى از وظايف روحانيت مبارزه فرهنگى است. امروز تمام قدرتهاى دنيا براى مبارزه با اسلام بسيج شده اند و اين مبارزه فقط مبارزه نظامى نيست. گرچه هر جا و هر زمانى كه بتوانند از جنگ نيز خوددارى نمى كنند و تا با هر وسيله ممكن نيرو و مقاومت مسلمانان را تضعيف مى كنند.

اساساً مهمترين بعد اسلام بعد فكرى و فرهنگى آن است. اسلام پيش از هر چيز و بيش از هر چيز با عقل، قلب، فكر و انديشه سروكار دارد. اسلام در جامعه حركت فرهنگى پديد مى آورد و رشد مى دهد و حركتهاى ديگر در سايه آن شكل مى گيرد. در جبهه هاى نظامى، جنگ با توپ و تفنگ و سلاحهاى ديگر نظامى است ولى در جبهه فرهنگى جنگ به شكل ديگرى است. همانگونه كه دشمنان در جبهه هاى نظامى و اقتصادى نقشه هاى فراوانى طراحى مى كنند و بكار مى گيرند، در جبهه