البته براى اثبات اين عمل، شهادت چهار شاهد عادل لازم است و در اثبات آن نيز سخت‌گيرى شده است به گونه‌اى كه حتى المقدور زمينه اثبات آن فراهم نگردد. اگر كسى از آن اطلاع پيدا كرد، نبايد آن را اظهار نمايد. حتى اگر سه نفر عادل مثل امام جماعت يا امام جمعه به اين عمل شهادت دهند، نه تنها از نظر قوانين جزايى و كيفرى اسلام، اين عمل اثبات نمى‌گردد، بلكه بايد بر هر سه نفر آنان حد جارى گردد؛ چون به حد نصاب نرسيدن شهود، گفته آنان تهمت تلقى مى‌شود. امّا وقتى چهار نفر عادل بر اين عمل شهادت دادند، ديگر گذشت و اغماض در كار نخواهد بود. فرض اين‌كه چنين عملى، بى‌پرده در حضور چهار نفر عادل صورت پذيرد، دليل بر نهايت وقاحت و رسوايى طرفين آن است كه در چنين شرايطى اين عمل را مرتكب مى‌شوند.

به هر حال، اگر اين عمل از نظر قوانين شرعى و تحت شرايط خاص ثابت گردد، جاى رأفت نيست و مسلمانان نبايد تحت تأثير عاطفه قرار گرفته و از اجراى آن سر باز زنند. اجراى حد نيز به نص صريح قرآن كريم بايد در حضور مردم، و نه در يك جاى خلوت يا در پستوى يك خانه يا زندان باشد: وَليَشْهَدْ عَذابَهُمَا طَائِفَةٌ مِنَ الْمُؤمِنينَ؛ و گروهى از مؤمنان بايد شاهد عذاب آن دو باشند. در عين حال، اين سخت‌گيرى‌ها از رحمت بى‌نهايت خدا سرچشمه مى‌گيرد و با اِعمال آنها زمينه‌اى فراهم مى‌گردد كه كسى در جامعه چنين كار زشتى را مرتكب نشود و اگر كسانى از آن اطلاع پيدا كردند جرأت شهادت بر آن و افشاى آن در افكار عمومى را نداشته باشند؛ چون حتى نقل ارتكاب چنين عملى تا حدى در ترويج آن و كاستن از قبح آن تأثير دارد.

البته از سوى ديگر نيز برخى به گونه‌اى رفتار مى‌كنند كه دافعه لازم براى اجتناب از اين كار زشت در جامعه اسلامى ايجاد نمى‌شود. آنان با تكرار نابه‌جاى عناوينى هم‌چون «رحمت الهى» و «رأفت اسلامى» قبح اين عمل را از بين مى‌برند به گونه‌اى كه عده بيشترى به آن رغبت پيدا مى‌كنند. اگر از مجازات و كيفر افراد خاطى صرف‌نظر گردد، وجود و عدم قانون مساوى خواهد بود. در حالى كه دستگاه تشريع، امر و نهى الهى و اعتبارِ واجب و حرام، در كنار ربوبيت تكوينى، ناشى از حكمت الهى است و زمينه خير بيشتر و رحمت افزون‌تر را براى انسان‌ها فراهم مى‌سازد. خداى متعال پاداش اعمال رحمت و رأفت خاص خود را بى‌جهت نصيب كسى نمى‌كند. ثواب‌هاى بهشتى يك امر گزاف نيست بلكه بر اَعمال اختيارى انسان مترتب است. اَعمال انسان، يك سرى آثار حقيقى را به دنبال دارد، كه اكثر اين آثار در آخرت