هستى شما در اختيار اوست. بنابراين، خدا، هم تكويناً «ربّ» شما است، يعنى هستى شما در اختيار اوست و هم تشريعاً داراى حق فرمان است و بندگان بايد از او اطاعت كنند و اين امر، روح و جوهره تمام اديان الهى است. اگر اميرالمؤمنين(عليه السلام) يا امام سجاد(عليه السلام) فرمودند اولين حقى كه ثابت مى‌شود، حقى است كه خدا بر بندگان دارد، براى اين است كه لازمه اعتقاد به وجود خدا، چيزى جز اين نيست. اولين حق اين است كه خدا اطاعت خويش را بر همه بندگانش واجب كرده است؛ پس مردم مكلفند او را پرستش كنند و از دستورات او اطاعت نمايند. «حق» و «تكليف» متضايف، و با يكديگر متلازم مى‌باشند. اگر او حق پرستش دارد، مردم هم تكليف و وظيفه دارند كه او را پرستش و اطاعت كنند، وگرنه حق او رعايت نشده است. اين مطلب، اساس و جوهره همه اديان است.

كسانى كه خود را «روشنفكر مذهبى» مى‌دانند، اگر واقعاً و حقيقتاً خدا را قبول دارند و او را آفريدگار و ربّ خويش و خود را مخلوق و مملوك او مى‌دانند، چرا مى‌گويند: رابطه عبد و مولا مربوط به دوره برده‌دارى است و چون اكنون، زمان برده‌دارى نيست، پس رابطه عبد و مولا هم وجود ندارد؟ اين سخن از كجا سرچشمه گرفته است؟ چنين سخنانى ريشه در تفكر اومانيستى دارد كه خدا را زاييده وهم و خيال بشر مى‌داند. اين طرفداران اصالت انسان «بودند كه گفتند از آن‌جا كه انسان فطرتاً حقيقت‌جو و خيرخواه و طالب محبت است و از طرفى هم اين امور را در خود نمى‌يابد، به موجودى خيالى به نام خدا متوسل مى‌شود. به زعم آنان، دليل از خودبيگانگى انسان نيز همين مسأله است و براى بازگشت به خويشتن خويش، ضرورت دارد آن ارزش‌ها و كمالات گران‌مايه را در وجود خويش بازآفرينى نمايد، تا از خدا بى‌نياز گردد. هم اينان هستند كه رابطه عبوديت و بندگى بين انسان و خدا را زاييده فرهنگ مربوط به عصر برده‌دارى بشر مى‌دانند و مى‌گويند. اعتقاد به اين كه خدا مولا و ربّ است، و ما عبد و بنده اوييم، بازتابى از نظام برده‌دارى است و اكنون كه نظام برده‌دارى از بين رفته است، رابطه انسان و خدا هم بايد تغيير كند.

اين مطلب، سخن تازه‌اى نيست، بلكه حدود پنجاه سال پيش نيز كسانى به نام «اسلام‌شناس» اين مطالب را در همين دانشگاه، در قالب سخنرانى و كتاب منتشر ساختند.

9. انسان مدرن، آزاد از بندگى خدا!

مى‌گويند: امروزه «ارباب» و «برده» وجود ندارد؛ پس خدا «مولا» نيست و ما هم «بنده» نيستيم،