تقويت اين گرايش به وسيله كارهاى فرهنگى كه در مغرب زمين انجام گرفته بود كار مشكلى نبود.

 پس يكى از محورهاى فعاليت فرهنگىِ دشمن، ترويج تفكر تفكيك دين از سياست است. البته همه مردم تحت تأثير اين فكر واقع نمى‌شوند. مردمى كه براى حكومت دينى عزيزانشان را داده‌اند، از مالشان گذشته‌اند و همه مشكلات را تحمل كرده‌اند، به آسانى تحت تأثير اين فكر قرار نمى‌گيرند؛ مخصوصا با توجه به اين كه هنوز طنين صداى ملكوتى امام در گوششان هست و كلامى كه از مرحوم مدرس نقل شده است ـ كه ديانت ما عين سياست ماست ـ به اين زودى فراموش نمى‌شود.

ب) انكار ولايت فقيه

محور دوم فعاليت دشمنان و روشنفكران غرب‌زده القاء اين فكر است كه بر فرض بپذيريم دين هم مى‌تواند در امور اجتماعى و سياست دخالت كند و احكام دينى بايد در جامعه پياده شود و در سياست نيز بايد ارزش‌هاى دينى رعايت شود، اما حكومت دينى به معناى حكومت فقهاء نيست. كافى است قوانينى كه در مجلس شورا تصويب مى‌شود، از يك فيلترى بگذرد كه خلاف دين نباشد. همين كه اين قوانين خلاف دين نبود حكومتْ دينى مى‌شود، چون همه قوانين موافق دين اجرا مى‌شود؛ حكومت دينى نيز معنايى غير از اين ندارد.

    پس محور دوم اين بود كه اگر نتوانيم همه مردم را قانع كنيم كه دين از سياست جداست، مى‌گوييم بله دين و سياست با هم توأم‌اند، اما معناى حكومت دينى اين است كه احكام دينى اجرا شود، ولى اين‌كه اجرا كننده‌اش چه كسى باشد ربطى به دين ندارد. مردم هر كس را براى اجراى احكام دينى انتخاب كردند، او حاكم دينى خواهد بود. پس دينى بودن حكومت به اين است كه احكام دين اجرا شود، نه اين كه حاكمْ متدين، عالم و فقيه باشد. اين را كه دين در سياست دخالت دارد مى‌پذيريم، اما نمى‌پذيريم كه مجرى احكام دينى بايد فقيه باشد، يا در رأس حكومت دينى بايد ولىّ فقيه قرار گيرد. بى‌ترديد روى اين محور؛ يعنى، تفكيك حكومت دين از تئورى ولايت فقيه نيز بسيار كار كرده‌اند و كماكان فعاليت آنها ادامه دارد. در روزنامه‌ها و حتى در روزنامه‌هاى كثيرالانتشار و در مجلات گوناگون به صورت‌هاى گوناگون مطالبى ارائه مى‌گردد. حول اين محور، در دانشگاه‌ها و مراكز ديگر ميزگردهايى تشكيل