كردن موضع اسلام و جلوگيرى از انحرافات فكرى، اعتقادى و دينى، در حدّى كه ميّسر باشد، به اين حقايق اشاره كنيم. بعضى از دوستان و خيرخواهان فكر مى‌كنند كه طرح اين مباحث، در اين شرايط خاص اجتماعى ـ سياسى، لزومى ندارد و حتى شايد بعضى فكر كنند كه ضرر هم دارد، زيرا موجب پراكندگى افكار و عقايد مى‌شود. آنها تصور مى‌كنند كه هر چه ما تلاش بيشترى براى ايجاد وحدت فكرى و اعتقادى داشته باشيم و مسائلى كه موجب تشتّت و تفرّق مى‌شود مطرح نكنيم، به نفع جامعه است. كسانى هم از روى خيرخواهى مى‌گويند: شما مى‌توانيد با صرف‌نظر كردن از اين‌گونه مباحث به كارهاى مثبت‌ترى در جامعه بپردازيد و پست‌هايى را به دست بياوريد و خدماتى انجام بدهيد كه هم به نفع خودتان است و هم به نفع جامعه.

    خدمت اين عزيزان كه بسيارى از آنها خيرانديش و خيرخواه هستند عرض مى‌كنم: ما هم راه عافيت طلبى را نيك مى‌شناسيم و راه جلب كسانى را كه به‌به و چه‌چه مى‌گويند و دست‌افشانى و پايكوبى مى‌كنند خوب مى‌دانيم. مشكل ما يك تكليف شرعى است كه خداى متعال به گردن ما گذاشته است، كه در درجه اول به عهده انبياء و ائمه معصومين عليهم‌السلام نهاده شده است و بعد به عهده علماء؛ و اين راهى است پر پيچ و خم و پر مخاطره و به جاى به‌به و چه‌چه، معمولاً با فحش، تهمت، افترا، بدگويى و گاهى تبعيد، زندان، شكنجه و ترور شخصيّت و گاهى نيز با ترور فيزيكى همراه مى‌باشد. به هر حال، با دشوارى‌هايى توأم است كه، در طول تاريخ، انبياء و ائمه معصومين عليهم‌السلام با آن مواجه بودند و ما نيز ناگزيريم كه اين راه را طى كنيم؛ حتّى اگر دوستان هم ما را مورد عتاب و سرزنش قرار بدهند. چون خداى متعال مى‌فرمايد:

«إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَ الْهُدى مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِى الْكِتَاباُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُونَ.»[1]

آنان كه آيات آشكارى را كه براى هدايت خلق فرستاديم كتمان مى‌كنند، بعد از آن كهبراى هدايت مردم در كتاب بيان كرديم (پنهان داشتند) آنها را خداوند و همه جن وانس و ملك نيز لعن مى‌كنند.

كسانى كه به حقايق دين آگاه هستند و حقيقت را به جهت منافع شخصى يا مصالح گروهى‌شان كتمان مى‌كنند، مشمول لعنت خدا و فرشتگان و اولياء خدا خواهند بود. چنانكه