اهميت اين نكته هنگامى آشكار مى‌شود كه فقيهى با كفايت و لايق چون حضرت آية‌الله خامنه‌اى بر مسند ولايت تكيه زند و تدبير امور را به عهده بگيرد و به گونه‌اى عمل كند كه دوست و دشمن به كفايت و لياقتش اعتراف كنند و گاه آشكارا آن را بر زبان آورند. در چنين مواقعى است كه محوريت چنين فقيهى نقطه قوت نظام است، بر همگان است قدر آن را بدانند و در تبعيّت از ايشان بكوشند.

در پايان خوبست به اين نكته توجه شود كه تئورى دوره‌اى بودن رهبرى و رياست در جوامعى مطرح شده كه بسيارى از كانديداها داراى ضعفهاى اخلاقى و حتى حقوقى هستند و هر روز در دنيا شاهد به دادگاه كشيده شدن رؤساى جمهور و نخست وزيران و ساير مقامات عاليرتبه هستيم طبعاً هر چه دوران حكومت چنين كسانى كوتاهتر باشد احتمال سوء استفاده‌اشان كمتر است امّا در نظامى كه رهبر آن داراى عاليترين مقام تقوى و عدالت و تالى تلو معصوم است جاى چنين توهّمى نيست و اكنون كه دو دهه از حكومت چنين افرادى در ايران اسلامى مى‌گذرد كوچكترين نقطه ضعفى در زندگى امام راحل يا مقام معظم رهبرى ديده نشده است و اگر چنين چيزى وجود مى‌داشت دشمنان اسلام و انقلاب هزاران مرتبه آنرا بزرگ مى‌كردند و هزاران بار در رسانه‌هاى گروهى پخش مى‌كردند.

13. اگر نظام ولايت فقيه بهترين نظام است، چرا برخى از مشكلات جامعه حل نشده، و جامعه پيشرفته‌اى نداريم؟

اين سؤال درباره حكومت اميرالمؤمنين(عليه السلام) نيز مطرح مى‌شود. مطابق معتقدات دينى، اميرالمؤمنين على(عليه السلام)معصوم است و از سوى خداوند متعال به عنوان ولىّ جامعه اسلامى[1] و همطراز پيامبر اكرم[2] معرفى شده است. بنابراين در حقانيت و مشروعيت حكومت على(عليه السلام) هيچ ترديد و شبهه‌اى ميان فرقه‌هاى مختلف اسلامى وجود ندارد. در قرآن كريم ابلاغ ولايت ايشان توسّط پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) موجب اكمال دين و اتمام نعمت و راضى بودن به دين اسلام