كردند. گفتند مثل اين‌كه همان دين و راه و روش قبلى درست و بر حق بود؛ چرا كه به محض قبول اسلام، آن همه علم و قدرت عجيب و غريب از بين رفت و تمام شد. امام صادق(عليه السلام) به آن مرد فرمود: تا به حال زحمتى كشيده بودى و خداوند مزد آن را در همين دنيا به تو داده بود؛ چون بر باطل بودى و در آخرت نصيبى نداشتى كه بخواهند آن‌جا چيزى به تو بدهند. اكنون كه مسلمان شدى بهترين و بزرگ‌ترين نعمت و پاداش را گرفتى و از اين رو آن پاداش و نعمت قبلى از تو سلب شد. از اين پس نيز هر زحمتى كه بكشى و در راه خدا با نفست مخالفت كنى پاداش آن را براى آخرتت ذخيره خواهند كرد.

تشخيص كرامت از موارد مشابه آن

بنابراين قدرت بر تصرف در طبيعت و انجام كارهاى خارق‌العاده، دليل برداشتن مقام و منزلتى نزد خداى متعال نيست. البته دليل برنداشتن مقام و منزلت هم نيست و ممكن است واقعاً بندگان شايسته‌اى باشند كه خداوند آن‌ها را دوست بدارد و مصلحت بداند كه گاهى به دست آن‌ها كارهاى خارق العاده‌اى را جارى كند. داشته‌ايم بندگان صالحى كه به مقام «مستجاب الدعوه» بودن رسيده بودند و هر دعايى كه به پيشگاه خداى متعال مى‌كردند مستجاب مى‌گرديد. بزرگان و علما و صلحايى داشته‌ايم كه به اذن خداى متعال بيماران را شفا مى‌دادند. از اين رو چنين مواردى نيز ممكن است وجود داشته باشد؛ ولى به هر حال كليت ندارد و نمى‌توان انجام هر كار خارق‌العاده‌اى را نشانه آن دانست كه شخص از اولياء الله و عباد صالح و مقرّبان درگاه الهى است. انجام اين امور همان گونه كه ممكن است نتيجه عبوديت و بندگى و در اثر تقرب فرد به خداى متعال باشد، ممكن هم هست از راه‌هاى باطل و غلط و با مساعدت شيطان باشد.[1] همان گونه كه اشاره كرديم،

هم‌چنين آقاى اسلاميه، داماد مرحوم انصارى، به نقل از آن بزرگوار مى‌گويد: مكاشفه براى سالك از دو جهت خطر دارد؛ يكى تشخيص خدايى بودن يا شيطانى بودن، چون نفس قوّه خلاقه دارد و تشخيص اين دو مشكل است. و ديگر اين‌كه سالك را متوقف مى‌كند و شخص به همين جزئيات مشغول مى‌شود. (همان، ص 224)