در آن [= تورات] مقرر كرديم كه جان در مقابل جان، و چشم در مقابل چشم، و بينى در برابر بينى، و گوش در برابر گوش، و دندان در برابر دندان مى‌باشد؛ و زخم‌ها [نيز به همان ترتيب[قصاصى دارند. و هر كه از آن [قصاص] درگذرد، پس كفاره [گناهان] او خواهد بود.

اين حكم در اسلام نيز به همين صورت تشريع گرديده و در تورات تحريف شده فعلى نيز وجود دارد.

بنابراين معناى تحريف اين نيست كه تمامى يك دين زير و رو شده است به طورى كه حتى يك جمله صحيح در آن پيدا نمى‌شود، بلكه پس از تحريف نيز معمولا عناصرى دست نخورده باقى مى‌ماند. اديان آسمانى كه جاى خود دارد، حتى بسيارى از اديانى كه امروزه شاكله اصلى آن‌ها را بت‌پرستى تشكيل مى‌دهد نيز ريشه در يك آيين آسمانى دارند كه در طول تاريخ و پس از وقوع تحريف‌هاى متعدد در آن به اين روز افتاده‌اند. از اين رو گرچه امروزه، براى مثال، معتقدان به مذهب بودا، مجسمه‌ها و بت‌هايى را در معابد خود پرستش مى‌كنند؛ ولى اين بدان معنا نيست كه هيچ حرف درست و حقى در اين مذهب وجود ندارد. بودايى‌ها براى راست‌گويى ارزش قائل‌اند؛ حال آيا بايد گفت چون اين امر در دين بودا آمده پس راست‌گويى بد است؟ يا به عكس، بگوييم چون مذهب بوداى موجود راست‌گويى را خوب مى‌داند پس آيين برحق و درستى است؟ روشن است كه هيچ يك از اين دو قضاوت صحيح نيست. يا شعار اصلى آيين زرتشت موجود اين سه كلمه معروف است: گفتار نيك، رفتار نيك، پندار نيك. اين شعار مطلب برحق و درستى است و همه، از جمله اسلام، با آن موافقند. گفتار نيك هميشه خوب است، رفتار نيك هم هميشه خوب است و پندار نيك نيز هميشه خوب است. اما وجود اين مطالب در آيين زرتشت نه باعث مى‌شود كه بگوييم اين مطالب نادرستند، و نه دليل مى‌شود كه حكم به درستى و برحق بودن آيين زرتشت موجود بدهيم.