بدفهمي نسبت به دين مي‌شود؛ ديني که برنامه زندگي و نقشة راه سعادت ابدي است و هرگونه اشتباه در فهم آن ممکن است به شقاوت ابدي منجر گردد. از اين‌رو بايد دقت کنيم که تحت تأثير سابقه‌هايي ذهني از اين قبيل، متون ديني را تفسير به رأي نكنيم و به واسطة فرضيات و نظرياتي غيريقيني از قطعيات ديني دست برنداريم. حتي با اتكا به برخي نظريات علمي تجربي، نبايد به آساني از ظاهر آيات دست برداريم و به معاني مجازي رو بياوريم[1].

1.1.1.  راه حل منتخب

براي آن که به اشتباهاتي دچار نشويم که به نمونه‌هايي از آنها اشاره کرديم، بايد راه حل عقلايي در چنين مواردي را مد نظر قرار دهيم. ابتدا بايد ميان آن دسته از آموزه‌هاي ديني که متضمن دستورالعمل‌هايي رفتاري‌اند با آنها که به بيان حقايق مربوط مي‌شوند تمايز قائل شد. در زمينه علوم كاربردي، راهكارهاي عملي،‌ و دستورالعمل‌ها که با رفتار اختياري انسان سروکار دارند، اگر با مسأله‌اي روبرو شديم که متون ديني معتبر وظيفه ما را تعيين كرده‏اند، نبايد دنبال منبع ديگري براي تعيين تكليف بگرديم. اين بدان معناست که ما به عنوان مسلماناني که حقانيت و حجيت قرآن کريم و کلام معصومان را اثبات کرده‌ايم، براي شناخت ارزش‌هاي عملي، وظايف رفتاري، و تنظيم رفتار خويش، دو منبع موثق در عرض يک‌ديگر