- أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلى قُلُوب أَقْفالُها؛[1] آيا در قرآن تدبّر نمى كنند يا بر دل ها(يشان) قفل ها است؟

- أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَ لَوْ كانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللّهِ لَوَجَدُوا فِيهِ اخْتِلافاً كَثِيرا؛[2] آيا در قرآن تدبّر نمى كنند؟ و اگر از نزد غير خدا مى بود حتماً در آن اختلاف فراوانى مى يافتند.

علاوه بر اين، در سخنان پيامبر(صلى الله عليه وآله) و معصومان ديگر نيز بر تدبر و تمسّك به قرآن تأكيد زيادى شده است؛ مانند اين روايت كه از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نقل شده است: فاِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرآن؛[3] وقتى فتنه ها مانند پاره شب تار شما را فرا گيرد بر شما باد به قرآن.

اگر ظاهر آيات قرآن براى ما حجّيت نداشته باشد چگونه ما را از فتنه‌‌ها رهايى مى‌‌بخشد؟ و در اين صورت آيا نزول قرآن كار بيهوده‌‌اى نيست؟ قرآن بر نور بودن، موعظه بودن، شفا بودن و بيان روشن بودنِ آيات خود تأكيد كرده است؛ حال چگونه ممكن است چيزى كه نور و موعظه و بيان و شفا است از دسترس فهم ما خارج باشد و فقط باطنى كه برخى افراد ادعا مى‌‌كنند، از آن اراده شده باشد؟! لازمه هدف‌‌مندى نزول قرآن كريم آن است كه ظاهر آيات آن قابل فهم و معتبر باشد. البته در كنار آن، معانى باطنى نيز وجود دارد كه اهل آن ـ معصومان(عليهم السلام) ـ مى‌‌فهمند و ديگران نيز بر حسب ظرفيت خود و با استفاده از دانش آنان بدان راه مى‌‌يابند. تفكّرِ انحصار هدايت قرآن به باطن آن و دست كشيدن از ظواهر آيات، كاملا انحرافى است و ما از صاحبان اين انديشه ـ با گرايش‌‌هاى مختلفى كه دارند ـ بيزاريم.