و فراهم ساختن مقدمات لازم، مهارت‌‌هاى عملى را كسب كرد. مثلا براى كسى كه مى‌‌خواهد راننده شود، صرف دانستن يك‌‌دسته از مفاهيم علمى و موادّ آيين‌‌نامه رانندگى كافى نيست و تا پشت فرمان ننشيند و تمرين نكند راننده نمى‌‌شود، پس مهارت عملى غير از دانستنى‌‌هاى ذهنى است. نقش بارز و مهم مربى اين است كه زمينه‌‌اى را فراهم كند تا تربيت‌‌پذير دانستنى‌‌ها را كه غالباً در حكم قواعد كلى هستند، عملا تمرين و تجربه كند. يعنى بكوشد از آن دانستنى‌‌ها و قواعد كلى، دستور العمل‌‌هاى جزئى استخراج كند و به تربيت‌‌پذير گوشزد كند كه در چه مرحله‌‌اى، فلان دستور العمل تربيتى را تمرين و اجرا كند.

پس براى تربيت و تزكيه انسان، ظرافت‌‌ها، قابليت‌‌ها و شايستگى‌‌هاى خاصى لازم است كه تنها خالق و آفريننده انسان، آگاهى كامل از آنها دارد، و اوست كه شيوه‌‌هاى صحيح تربيت و تزكيه انسان را از طريق وحى به فرستادگان و برگزيدگان خود ياد مى‌‌دهد؛ تا آنها در پناه تعليم الهى، بتوانند زمينه‌‌هاى رشد و تعالى و تكامل انسان‌‌ها را فراهم آورند. البته انسان چون موجودى مختار است، مى‌‌تواند على‌‌رغم وجود شرايط اجتماعى و پيرامونى و تلاش مربيان الهى، سوء اختيار داشته باشد و از تربيت‌‌پذيرى سرباز زند. او تنها در صورتى كه بخواهد و اراده پيمودن راه تكامل و ترقى را داشته باشد مى‌‌تواند با استفاده از زمينه‌‌هاى موجود، استعدادها و قابليت‌‌هاى وجودى خويش را در آن مسير به فعليت برساند.

عالى‌‌ترين الگو و سرمشق براى تربيت انسان‌‌ها

درباره عناصر و راه‌‌كارهاى اصلى در تربيت صحيح كه با در نظر گرفتن آنها مربى مى‌‌تواند موفق گردد، بحث‌‌هاى زيادى شده است. آنچه مورد اتفاق همه علماى تعليم و تربيت است و به عنوان بهترين راه‌‌كار تربيت شناخته شده، ارائه الگوى صحيح است و تأكيد دارند كه بهترين شيوه براى مربى در ايفاى نقش تربيتى خويش كه تلاش او را ثمربخش مى‌‌سازد، نشان دادن الگوى صحيح است. البته