ضرورت شناخت اعتقادات از طريق منابع آن

دانستيم كه عقل مستقلاً نمى‌‌تواند بسيارى از مسايل را درك كند، اما دانستن پاره‌‌اى از مسايلى‌‌كه عقل ناتوان از درك آنهاست و بايد از راه‌‌هاى ديگر شناخته شوند، چندان ضرورتى ندارد و اگر ما به آنها آگاهى نيابيم ضررى نكرده‌‌ايم. به عنوان نمونه، عقل ما نمى‌‌تواند ثابت كند كه در كره مريخ موجود زنده‌‌اى زندگى مى‌‌كند، ولى دانستن اين مسأله هم مشكلى را رفع نمى‌‌كند و نيازى هم نمى‌‌بينيم كه به اثبات و يا نفى آن مسأله بپردازيم. در اينجا حتى اگر نظر نادرستى نيز ابراز كنيم خطرى متوجه ما نمى‌‌شود. يا ندانستن برخى مسايل زيان اندكى متوجه ما مى‌‌سازد كه تحمل آن آسان است و از اين جهت انسان تلاش نمى‌‌كند كه آن مسأله را بشناسد؛ چون مى‌‌داند كه ندانستن آن مسأله زيان قابل توجّهى ندارد. اما بخشى از مسايلى‌‌كه عقل مستقلا نمى‌‌تواند آنها را درك كند، نقش اساسى و محورى در زندگى انسان دارد و سعادت و شقاوت ما در گرو حلّ آنهاست و نمى‌‌توان به آسانى از كنار آنها گذشت. مثلاً پيامبران الهى از مسأله‌‌اى چون معاد خبر داده‌‌اند و لااقل خبر آن پيامبران باعث مى‌‌گردد كه ما احتمال دهيم كه معادى وجود دارد. معادى كه طبق آنچه در قرآن آمده، انكارش باعث گرفتار شدن به عذاب ابدى مى‌‌گردد: بَلْ كَذَّبُوا بِالسّاعَةِ وَ أَعْتَدْنا لِمَنْ كَذَّبَ بِالسّاعَةِ سَعِيراً ؛[1]بلكه [آنها] رستاخيز را دروغ خواندند و براى هر كس كه رستاخيز را دروغ خواند آتش سوزان آماده كرده ايم.

حال با توجه به اهميت و جايگاه معاد و احتمال ضرر عظيم در نشناختن يا انكار آن، نمى‌‌توان به سادگى از كنار آن گذشت و نمى‌‌توان گفت كه براى ما تفاوت نمى‌‌كند كه معادى در كار باشد و يا نباشد. بلكه بايد آن را جدّى گرفت و بدان جهت كه معاد، بر فرض وجود، با سرنوشت ابدى ما ارتباط دارد، حتى در