منطق و مزوّرانه و ترورهاى كور باعث حذف خودشان شدند و از كشور فرار كردند، ساير گروه ها باقى ماندند. گروه هايى مثل حزب توده، چريك هاى فدايى خلق، پان ايرانيست ها، جبهه ملّى و نهضت آزادى، همچنان بعد از پيروزى انقلاب فعاليت داشتند و كسى به آنها تعرضى نداشت و جان و مالشان محفوظ بود.

تا اين قسمت از مطالب را تقريباً شما مى‌دانستيد و حرف خيلى تازه‌اى نداشت و صرفاً مرورى بود بر مسائل و جريانات قبل از پيروزى انقلاب، و بيشتر جنبه مقدّمى داشت. بحث اصلى ما كه من روى آن تأكيد دارم و مايلم شما عزيزان بيشتر توجه كنيد از اين قسمت به بعد است.

ميزان باور مسؤولان نظام اسلامى به انديشه ها و ارزش هاى اصيل اسلام

پس از پيروزى انقلاب، طبيعتاً بحث مديريت كشور و تشكيل دولت مطرح شد. اولين دولتى كه تشكيل شد دولت موقت به رياست مهندس بازرگان بود و بعد از آن هم افراد و دولت هاى ديگرى سركار آمدند. جداى از نقص ها و اشكالات طبيعى كه ناشى از كم تجربگى و تازه كار بودن دولتمردان و وضعيت خاص روزها و سال هاى اول هر انقلاب و حكومتى است، مطلبى كه اين جا وجود دارد اين سؤال است كه آيا اعضاى اين كابينه ها و كارگزاران آنها، همه مثل امام فكر مى‌كردند؟ آيا همه آنها نقش دين در جامعه را همان چيزى مى‌دانستند كه امام مى‌دانست؟

در ميان تصميم گيرندگان و سياست گذاران رده بالاى كشور در آن زمان، كسانى مثل شهيد بهشتى، شهيد مطهرى، شهيد باهنر و تعدادى ديگر وجود داشتند كه سال ها زير دست امام تربيت شده بودند و با افكار و نظرات ايشان كاملا آشنايى داشتند، علاوه بر آن كه خودشان هم مايه هاى خوبى داشتند و با