كه صدقه‌هاى ما براى امام زمان(عليه السلام) نفعى ندارد؛ ولى صدقه‌اى كه با كمال تواضع و سرافكندگى باشد، نشان‌دهنده محبّت خالصانه ما به حضرت است. اين كار ما، مانند عمل آن مرغكى است كه وقتى حضرت ابراهيم(عليه السلام) را درون آتشى كه پهناى آن چهار فرسخ در چهار فرسخ بود، انداختند، با منقارش قطره آبى را از درون جوى آب برمى داشت و به روى آتش مى‌پاشيد. مَلِكى به مرغك گفت: اين كارى كه تو انجام مى‌دهى، چه اثرى دارد؟ مرغك گفت: چيزى كه از من ساخته است، همين كار است. من بايد وظيفه خود را انجام دهم و محبّت خود را به حضرت ابراهيم(عليه السلام) اظهار كنم.

درست است كه كارهاى ما در پيشگاه حضرت چيزى نيست؛ ولى شرط وفا و مروّت آن است كه در حدّ وسع خويش به آن عزيز ابراز ارادت كنيم. اگر با شرمندگى و خضوع صدقه بدهيم و براى ظهورش دعا كنيم، فقط براى خودمان سازنده و تكامل آور است. حضرت مهدى(عليه السلام) به يقين، به دعا و صدقه ما يا اموالى كه به نام او صرف مى‌كنيم، نيازى ندارد؛ امّا خودش فرمود كه براى فرج من دعا كنيد. دعا خواندن براى فرج امام زمان، فرج ما است: إِنْتِظارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَجِ.^[1] منتظر فرج امام زمان(عليه السلام) بودن، فرج‌ها و گشايش‌هايى را براى انسان‌ها به ارمغان مى‌آورد؛ ايمانشان محفوظ مى‌ماند؛ دلشان آرام مى‌شود؛ وجود مقدّس امام زمان(عليه السلام) را حس مى‌كنند؛ با حضرت ارتباطى برقرار مى‌كنند، و به تدريج يقين مى‌يابند روزى فرا خواهد رسيد كه حكومت عدل در جهان برقرار مى‌شود. دعا كردن براى فرج حضرت، براى اين است كه خودمان از او بهره بگيريم؛ امّا هيچ‌گاه به بهانه اين كه حضرت به دعا و صدقه ما نيازى ندارد، نبايد آن گرامى را فراموش كنيم.

2. احترام به آثار منسوب به حضرت

احترام به لباس روحانيان

در همه حال بايد به آثار منسوب به امام زمان(عليه السلام)، از جمله به نام و لباس روحانى كه زنده‌كننده ياد حضرت است، احترام بگذاريم. آيا وقتى مردم، لباس روحانيان را مى‌بينند، به