«كُلُّ مَنْ عَلَيْها فان»1.

هر كس روى زمين هست فانى مى‌شود.

«كُلُّ نَفْس ذائِقَةُ الْمَوْت»2.

هر كسى مرگ را خواهد چشيد.

و خطاب به پيامبر اكرم (ص) مى‌فرمايد:

«إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ»3.

تحقيقاً تو خواهى مُرد و ايشان (هم) خواهند مُرد.

«وَ ما جَعَلْنا لِبَشَر مِنْ قَبْلِكَ الْخُلْدَ أَ فَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخالِدُونَ»4.

پيش از تو براى هيچ انسانى، جاودانگى قرار نداديم، پس آيا در صورتى كه تو مُردى ايشان جاودان خواهند بود؟!

بنابراين مى‌توان مردن را يك قانون كلّى و استثناءناپذير براى همه جاندارانِ جهان دانست.

گيرنده جان‌ها

قرآن كريم از يك سو، گرفتن جان را به خداى متعال، نسبت مى‌دهد در آنجا كه مى‌فرمايد:

«اللّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها»5.

خدا جانها را هنگام مرگشان مى‌گيرد.

و از سوى ديگر، ملك الموت را مأمور قبض روح، معرفى مى‌كند.

«قُلْ يَتَوَفّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ»6.

بگو شما را فرشته مرگ كه بر شما گمارده شده است مى‌گيرد.

و در جاى ديگر، گرفتن جان را به فرشتگان و فرستادگان خدا اِستناد مى‌دهد.

«حَتّى إِذا جاءَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا»7.