بگو (شما گم نمى‌شويد بلكه) فرشته مرگ كه بر شما گمارده شده شما را مى‌گيرد و سپس بسوى پروردگارتان بازگردانده مى‌شويد.

پس ملاك هويّت انسان، همان روح او است كه بوسيله فرشته مرگ، گرفته شود و محفوظ مى‌ماند نه اجزاى بدن كه متلاشى مى‌شود و در زمين، پراكنده مى‌گردد.

و در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«اللّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها وَ الَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنامِها فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الْأُخْرى إِلى أَجَل مُسَمًّى»1.

خداى متعال جانها (يا اشخاص) را هنگام مرگشان مى‌گيرد و نيز كسى را كه در خواب نمرده است (يعنى كسى كه به خواب رفته و مرگش فرا نرسيده است) پس آنكه مرگش فرا رسيده، نگه مى‌دارد و آن ديگرى را تا سرآمد معينى رها مى‌كند.

و در بيان كيفيّت مرگ ستمكاران مى‌فرمايد:

«إِذِ الظّالِمُونَ فِي غَمَراتِ الْمَوْتِ وَ الْمَلائِكَةُ باسِطُوا أَيْدِيهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَكُمُ...»2.

هنگامى كه ستمكاران در سكرات مرگند و فرشتگان دستهايشان را گشوده‌اند (و به آنان مى‌گويند) جانهاى خود را بيرون كنيد (= تسليم كنيد).

از اين آيات و آيات ديگرى كه براى رعايت اختصار، از ذكر آنها صرف نظر مى‌كنيم استفاده مى‌شود كه نفسيّت و شخصيّت هر كسى به چيزى است كه خدا و فرشته مرگ و فرشتگان گمارده بر قبض روح، آنرا مى‌گيرند و نابودى بدن، آسيبى به بقاى روح و وحدت شخصى انسان نمى‌زند.

نتيجه آنكه: اولا در انسان، چيزى به نام روح وجود دارد، ثانياً روح انسانى، قابل بقاء و استقلال از بدن مى‌باشد نه مانند اعراض و صور مادّى كه با تلاشى محلّ، نابود مى‌شوند، و ثالثاً هويّت هر فردى بستگى به روح او دارد، و به ديگر سخن: حقيقت هر انسان همان روح اوست و بدن، نقش ابزار را نسبت به روح، ايفاء مى‌كند.