منحصر به فردى داشت و بر همان اصرار و استقامت مي‌كرد، تا اين كه خداوند پيروزى را نصيبش مي‌گردانيد. اين همان نور الهى بود، و اين نور را خداوند وقف فرد خاصى قرار نداده است، بلكه به هر كسى كه لياقت و شايستگى دريافت آن را داشته باشد، اعطا مي‌كند، و افراد بايد با ايمان به خدا و رسولش و عمل صالح، شايستگى دريافت اين نور را پيدا كنند.

تقويت ايمان در سايه عقل و وحى

ما بايد ايمانمان را با نور عقل كه خداوند در فطرتمان به وديعه گذارده و نورى كه بر پيامبرمان نازل كرده است، تقويت كنيم: قَدْ جَاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نوُرٌ وَ كِتابٌ مُبيِنٌ. يَهْدِى بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلاَمِ و يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْدِيهِمْ اِلىَ صِرَاط مُسْتَقِيم؛[1] قطعاً براى شما از جانب خدا، روشنايى و كتابى روشن گر آمده است. خداوند هر كس را كه به دنبال خوشنودى او باشد، به وسيله [كتاب] به راه‌هاى سلامت رهنمون مي‌شود، و به توفيق خويش، آنان را از تاريكى‌ها به سوى روشنايى بيرون مي‌برد و به راهى راست هدايتشان مي‌كند. بنابراين خداوند نورى را در صميم قلب و فطرت ما قرار داده كه به وسيله آن، خدايمان و خير و شر را مي‌شناسيم: وَ هَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ؛[2] و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم. و يك نور را هم مخصوص انبيا قرار داده است كه البته علما نيز آن را از انبيا به ارث مي‌برند: اَلْعُلَمَاءُ وَرَثَةُ الاَْنبِيَاء،[3] انبيا درهم و دينارى به ارث نمى‌گذارند، اما علم خود را به ارث مي‌گذارند و هر كس از آن بهره مند شود به سعادت بزرگى رسيده است.