گفتار نخست

نقش اساسى برخى معارف در تكامل انسان

معرفت، سرآغاز هدايت

انقلاب اسلامى مباركى كه خداوند بر بندگانش و به خصوص بر مسلمانان و بالاخص بر شيعه منت نهاد و در اين عصر به ما ارزانى داشت، پيش از آن كه يك انقلاب سياسى، اجتماعى يا اقتصادى باشد، در اصل يك انقلاب فرهنگى است. اين انقلاب شبيه قيام‌هايى بوده است كه انبيا به آن اقدام كرده‌اند و به تربيت و پرورش مردم پرداخته‌اند: هُوَالَّذِى بَعَثَ فِى الاُْمِّيِّينَ رَسوُلا مِنْهُمْ يَتْلوُا عَلَيْهِمْ ءَاياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كَانوُا مِنْ قَبْلُ لَفِى ضَلاَل مُبِين؛[1] اوست آن كس كه در ميان بى سوادان فرستاده‌اي از خودشان برانگيخت، تا آيات او را بر آنان بخواند و پاكشان گرداند و كتاب و حكمت بديشان بياموزد و [آنان] قطعاً پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند.

قبل از آن كه انسان حقايق دين و معارف اصيلى را كه مبناى فعاليت‌هاى انسانى است بشناسد، در گمراهى آشكارى به سرمى برد و با نور الهى كه در قلب او و نيز در نزول وحى و فرستادن پيامبران و كتاب‌هاى آسمانى به وديعت نهاده شده است، به سوى نور هدايت مي‌شود؛ همان طور كه خداوند در قرآن كريم مي‌فرمايد: كِتَابٌ أُنْزِلَ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ