بگرييم و بايد بسيار مراقب باشيم كه اين شياطين ما را فريب ندهند و اعتقادمان را در مسأله ولايت و خلافت از كفمان نربايند.

از نظر شيعه ترديدى وجود ندارد كه حكومت حضرت على(عليه السلام) و مشروعيت آن، الهى و خدايى بود، نه اين كه بيعت مردم به آن حضرت و حكومتشان مشروعيت بخشيده باشد. البته اين بيعت مردم بود كه زمينه اِعمال حقى را كه خداى متعال براى آن حضرت قرار داده بود فراهم كرد؛ اما اين غير از آن است كه بگوييم بيعت مردم براى آن حضرت مشروعيت و حق حكومت ايجاد كرد. اين همان نقطه تمايز بحث «مشروعيت» و «مقبوليت» است كه ما در جاى خود به تفصيل از آن سخن گفته ايم.1

اما به راستى چرا امروزه برخى از افرادى كه ادعاى تشيع دارند، در مسأله خلافت و ولايت ائمه(عليهم السلام) اين گونه موضع گيرى مى‌كنند؟ حقيقت اين است كه قصد اصلى آنها مسأله «ولايت فقيه» است. «ولايت فقيه» در واقع ادامه ولايت ائمه(عليهم السلام) است. از اين رو هر مبنايى را كه در مسأله خلافت و ولايت ائمه(عليهم السلام) بپذيريم، ولايت فقيه را نيز بر اساس همان مبنا توجيه خواهيم كرد. از اين رو اين عده در صددند با تشكيك در مبناى مشروعيت و حق حاكميت ائمه(عليهم السلام) اساس ولايت فقيه را سست كنند. اگر گفتيم مشروعيت حكومت اميرالمؤمنين(عليه السلام) مبتنى بر رأى و بيعت مردم بوده، در مورد ولايت فقيه هم مى‌توانيم بگوييم مشروعيت حكومت فقيه بستگى به رأى و انتخاب مردم دارد. از اين رو آنها در واقع ريشه را مى‌زنند تا شاخه خود به خود بخشكد. مى‌گويند: حكومت حضرت على(عليه السلام) هم از