عنوان خليفه آن حضرت، باقى نمى‌ماند؛ چرا كه در نهايت گفته خواهد شد: پيامبر(صلى الله عليه وآله) از جانب خدا براى رسالت و ابلاغ پيام برگزيده شده بود، حضرت على(عليه السلام) نيز به عنوان خليفه او مأمور به تبليغ دين و نصيحت مردم بود. اما اگر ابتدا ثابت شود كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) داراى مقام امامت نيز بوده اند، در اين صورت با استناد به رواياتى كه حضرت على(عليه السلام) را به عنوان خليفه پيامبر(صلى الله عليه وآله) معرفى مى‌كند، مى‌توان امامت آن حضرت را اثبات كرد.

امامت رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) از نظر ما امرى كاملا مسلّم است و با مرورى بر قرآن كريم به راحتى مى‌توان اين مسأله را براى ديگران نيز ثابت كرد. تعابيرى نظير «أَطِيعُوا اللّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ»1 كه بارها در قرآن تكرار شده، به روشنى بر اين مطلب دلالت مى‌كند. امامت پيامبر(صلى الله عليه وآله) و وجوب اطاعت آن حضرت از همان ابتدا براى مردم روشن بود؛ چرا كه وقتى در «يوم الدار» پيامبر(صلى الله عليه وآله) خويشان خود را به اسلام دعوت كرد و تنها حضرت امير(عليه السلام) دعوت آن حضرت را اجابت نمود، رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) با اشاره به حضرت على(عليه السلام) ، خطاب به حاضران فرمود: اِنَّ هذا أَخى وَ وَصيّى وَ وَزيرى وَ خَليفَتى فيكُمْ فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطيعُوا.2 برداشت اطرافيان از اين سخن پيامبر(صلى الله عليه وآله) اين بود كه رسول الله(صلى الله عليه وآله) حضرت على(عليه السلام) را به عنوان امام معرفى كرد و بر همين اساس بود كه ابولهب و ديگران با تمسخر به ابوطالب(عليه السلام) گفتند: از اين پس تو بايد از فرزند نوجوان خود اطاعت كنى. اگر معناى كلام پيامبر(صلى الله عليه وآله) امامت و اطاعت امر نبود، آنها بر چه اساسى با اين كنايه