كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا وَفِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ؛[1] بدانيد که زندگي دنيا بازي و سرگرمي و آرايش و فخر کردن با يکديگر و نازيدن [يا افزون‌طلبي] در مال‌ها و فرزندان است همچون باراني که گياه رويانيدنش کشاورزان را خوش آيد و به شگفت ‌آرد، پس پژمرده شود و آن را زرد بيني و آن‌گاه خشک و شکسته و خرد گردد و در آن جهان [کافران را] عذابي سخت و [مؤمنان را] آمرزشي از جانب خدا و خشنودي اوست؛ و زندگي اين جهان جز کالاي فريبندگي نيست.

همچنين خداوند مي‌فرمايد:

وَمَا هَذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ وَإِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوَانُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ؛[2] اين زندگي دنيا جز سرگرمي و بازيچه نيست و زندگي حقيقي همانا [در] سراي آخرت است. اي کاش مي‌دانستند.

بازتاب منفي دلبستگي به دنيا در روان و رفتار انسان

کسي که به شهوات و لذت‌هاي دنيا دلبستگي ندارد و خود را اسير آنها قرار نداده است، در حدي که عقل لازم مي‌داند و شرع براي او تجويز کرده است، از نعمت‌ها و لذت‌هاي دنيا بهره مي‌برد در حالي که خود را فارغ از غم و اهتمام به دنيا ساخته است. به جرئت مي‌توان گفت که ريشه و خاستگاه همة ناراحتي‌ها، غصه‌ها و افسردگي‌ها در اغلب افراد، بي‌بهرگي يا محروم گشتن از لذت‌ها و نعمت‌هاي دنيوي است. تحقيقات روان‌شناسان و معاينات روان‌کاوان دربارة اغلب مردم نشان نمي‌دهد که علاقه به خدا و