طَعْمُهُ وَأَنْهَارٌ مِّنْ خَمْرٍ لَّذَّةٍ لِّلشَّارِبِينَ وَأَنْهَارٌ مِّنْ عَسَلٍ مُّصَفًّى...؛[1] وصف آن بهشتي که پرهيزگاران را وعده داده‌اند اين است که در آن رود‌هايي است از آبي دگرگون نشدني (نگندد و بوي و مزه آن برنگردد) و رود‌هايي از شيري که مزه‌اش برنگردد و رود‌هايي از باده‌اي که لذت‌بخش آشامندگان است و رود‌هايي از عسل ناب.

ب) کاربرد تشريعي شهوت و مصاديق نکوهيدة آن در قرآن

شهوت در استعمالات رايج دربارة غرايز و اميال جسماني، نظير غريزة جنسي و ميل به غذا، به کار مي‌رود، و از اين واژه براي تعبير از اميال معنوي، نظير ميل به مناجات با خدا، استفاده نمي‌شود، و مثلاً نمي‌گويد «شهوت مناجات». در اين کاربرد، شهوت و ميل در قلمرو اخلاق قرار مي‌گيرد و برحسب متعلق و انگيزه و محرک آن، مي‌تواند ارزش يا ضد‌ارزش به شمار آيد. در پنج آية قرآن، واژة «شهوت» و جمع آن «شهوات» در موارد نکوهيده به کار رفته و ضد‌ارزش است:

1. إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِّن دُونِ النِّسَاء؛[2] هر آينه شما از روي شهوت به جاي زنان با مردان درمي‌آميزيد؛

2. همين عبارت تنها با اضافة همزة استفهام در آغاز آن و در قالب جمله‌اي استفهامي در آية 55 سورة نمل تکرار شده است؛

3. زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَآءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِ الْمُقَنطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِكَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاللّهُ عِندَهُ حُسْنُ الْمَآبِ؛[3] دوستي خواستني‌ها[ي گوناگون] از: زنان و پسران و اموال فراوان از زر و