خوشحال سازد مرا خوشحال ساخته و هر‌کس مرا خوشحال سازد خدا را خوشحال کرده است.

در روايتي ديگر امام باقر(عليه السلام) مي‌فرمايند:

تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِي وَجْهِ أَخِيهِ حَسَنَةٌ وَ صَرْفُ الْقَذَى عَنْهُ حَسَنَةٌ وَ مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَيْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ؛[1] لبخند شخص به روي برادر مؤمنش حسنه است، و برطرف کردن اندوهي از او نيز حسنه است، و خداوند به چيزی که نزد او محبوب‌تر از مسرور ساختن مؤمن باشد، پرستش نشده است.

همچنين دربارة مطلوب بودن نشاط، به‌ويژه در هنگام عبادت، روايت شده است که امير مؤمنان(عليه السلام) در شب‌هاي سرد براي به دست آوردن نشاط در خواندن نماز شب، بدن خود را شست‌وشو مي‌دادند.[2]

اسلام به هيچ روي با شادي و نشاط مخالفت نمي‌ورزد و نياز به شادي و نشاط امري غريزي است. بدون نشاط نه امور دنيوي انسان به سامان مي‌رسد و نه امور اخروي. انسانِ سست و تنبل نه انگيزه و حال فعاليت‌هاي دنيوي، نظير کار و تلاش، درس خواندن، معاشرت با خانواده و دوستان را دارد و نه حال عبادت خداوند و فعاليت براي تأمين آخرت خويش. آنچه اسلام با آن مخالف است بدمستي‌ها و لذت‌جويي‌ها و شادي‌هايي است که آخرت و لذت‌هاي معنوي را به کلي از ياد انسان مي‌برند.

شادي ناپسند، شادي افراطي و بدمستي است، که انسان را از خود و موقعيت خويش و نيز از آخرتْ غافل مي‌سازد؛ شادي‌اي که ارزش وجودي انسان را پايمال مي‌سازد و او را در حد حيواني هوسران و سرمست از لذت‌هاي پوچ حيواني تنزل