نبايد از ظاهر افکار و انديشه‌ها فريب خورد؛ زيرا افکار انحرافي با ظاهري فريبنده عرضه مي‌شوند و چون مردم عادي از تشخيص حق و بازشناسي آن از باطل ناتوان‌اند، فريفتة انديشه‌هاي انحرافي مي‌شوند. تعيين عيار طلا و تشخيص خالص از ناخالص کار هرکس نيست و تنها زرشناس مي‌تواند به وسيلة محک، عيار طلا را مشخص کند و خالص آن را از ناخالصي‌‌هايش تشخيص دهد. همچنين وقتي حق با باطل درمي‌آميزد، تشخيص حق از باطل بسيار دشوار مي‌شود و تنها با محک قرآن و عرضة افکار بر آن مي‌توان حق را از باطل، و ناخالصي افکار را از خالصي‌‌هاي آنها باز شناخت و در طوفان فتنه‌ها، که غبار بر چهرة حق مي‌پوشانند، راه درست را يافت. از اين روي رسول خدا(صلى الله عليه وآله) فرمودند:

فَإِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ؛[1] آن‌گاه که فتنه‌ها چون ظلمت و تاريکي يک‌پارچة شب شما را فرا گرفت بر شماست که به قرآن پناه بريد.

پس در برابر انحراف‌هايي که ايمان و دين انسان را تهديد مي‌کنند و ظلمت و تاريکي باطل را بر دل‌ها مي‌گسترند، بايد از نورانيت قرآن بهره گرفت و به وسيلة آن، امواج تاريکي‌هاي افکار انحرافي را شکافت و به طريق نجات و سعادت دست يافت. همچنين بايد از سنت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) و اهل‌‌بيت(عليهم السلام) که خود از قرآن اعتبار يافته‌اند، در مسير تعالي و رسيدن به کمال بهره جست. بايد توجه داشت که بدون پيروي از پيامبر(صلى الله عليه وآله) و اهل‌بيت آن حضرت و چنگ ‌زدن به سنت نمي‌توان به سعادت رسيد و حق را شناخت. با توجه به اين حقيقت که قرآن و سنت، محک شناخت حق و تشخيص آن از باطل و سبب نجات و سعادت انسان‌اند، خداوند مي‌فرمايد: