غيرعادي پنداشت. کسي که معتقد است هستي و همة امکاناتي که در اختيار اوست از آنِ خداست و او با مشيت و تدبير الاهي روزگار مي‌گذراند و در حوزة مالکيت الاهي به دخل و تصرف مي‌پردازد، عقل و منطق به او حکم مي‌کند که اخلاص داشته باشد و غيرخدا را در حوزة مالکيت خدا شريک نسازد. وي با اخلاص در نيت و رفتار، آنچه را از خداست و او به امانت در اختيارش نهاده، به صاحب اصلي‌اش تقديم مي‌کند و در آنچه مي‌انديشد و انجام مي‌دهد، سهمي براي خود و غيرخدا در نظر نمي‌گيرد.

جوشش معارف دين از قلب بندة مخلص خدا

چنان‌كه گذشت، اخلاص گوهري دشوارياب است و تنها با ياري جستن از خداوند و توفيق او به دست مي‌آيد. اما وقتي اخلاص سراسر وجود انسان را فراگرفت و خداوند بنده‌اش را خالص يافت، وي را براي خود بر‌مي‌گزيند و معرفت و حکمت را بر قلبش سرازير مي‌سازد. از آن پس او سرچشمة دين الاهي مي‌شود، و کساني که در پي معارف ناب دين هستند، نزد وي مي‌روند و از سرچشمة وجودش که سرشار از معارف دين است، بهره‌مند مي‌شوند. اين بندگان برگزيدة خدا، به سبب پيوستگي و وابستگي‌شان با دين، چنان قوام و استحکامي دارند که موجب استحکام زمين خدا و محيط زندگي ا‌نسان‌‌هاي ديگر مي‌شوند و جامعه را از اضطراب و گسستگي حفظ مي‌کنند. به تعبير حضرت، آنان اوتاد زمين‌اند، و کاربرد واژة «اوتاد»‌ که جمع «وتد»‌ و به معناي ميخ است، گوياي آن است که انسان‌هاي مخلص با رفتارها و راهنمايي‌هاي خود باعث استحکام جامعه و پيوستگي‌اش مي‌شوند و آن را از نابودي و تلاشي نجات مي‌دهند؛ چنان‌كه خداوند کوه‌ها را ميخ‌هاي زمين و باعث استحکام و پيوستگي آن قرار داد: