و به دست آنان از سرزمين‌هاى خرّم و پرحاصلى كه ساكن بودند، به مناطقى بى‌ارزش رانده شدند. آنان پس از برخوردارى از نعمت‌هاى متنوع خداى تعالى، به تنگناهاى جانكاه اقتصادى مبتلا شدند و هيچ گونه دعوتى نمى‌يافتند تا به آن پناهنده شده و از آن وضعيت نجات يابند.

طبعاً پرهيز از چنين سرنوشت شومى، با دورى كردن از تفرقه به دست مى‌آيد و براى جلوگيرى از اختلاف، بايد از تكبر فاصله گرفت.

ترسيم فقر عميق فرهنگى آنان

فَالاَْحْوَالُ مُضْطَرِبَةٌ وَالاَْيْدِي مُخْتَلِفَةٌ وَالْكَثْرَةُ مُتَفَرِّقَةٌ فِي بَلاَءِ أَزْل[1]وَأَطْبَاقِ جَهْل مِنْ بَنَات مَوْءُودَة[2] وَأَصْنَام مَعْبُودَة وَأَرْحَام مَقْطُوعَة وَغَارَات مَشْنُونَة[3]‌؛ حالات‌شان آشفته، و دست‌ها ناهماهنگ (و بدور از همكارى) و جمعيت زيادشان پراكنده (بود، و) در رنج و دشوارى سخت و لايه‌هاى ضخيم نادانى مانند زنده به گور كردن دختران، پرستش بت‌ها و قطع رحم و دورى نمودن از خويشاوندان و غارتگرى از هر سو، بسر مى‌بردند.