لا تَكْذِبْ؛[1] دروغ نگو!

اين كه انسان مراقب باشد دروغ نگويد بسيار مهم است و تأثيرى به‌سزا در تكامل روحى و معنوى و سعادت او دارد. به ويژه جوان‌ها و نوجوان‌ها كه در ابتداى راه هستند و هنوز به گناه آلوده نشده‌اند و بسيار راحت‌تر مى‌توانند به تربيت نفس خود بپردازند، بايد به اين مسأله بسيار توجه كنند. اين عزيزان بايد از هم‌اينك و در همين آغاز راه تصميم جدى بگيرند كه زبانشان را به دروغ آلوده نكنند و حتى به شوخى هم دروغ نگويند؛ چرا كه دروغ شوخى به تدريج زمينه را براى دروغ جدى فراهم مى‌كند. اگر زبان عادت كرد كه خلاف واقع بگويد، كم‌كم حد و مرز شوخى و جدى را كنار مى‌گذارد و به جايى مى‌رسد كه ديگر نمى‌شود جلوى آن را گرفت. از اين رو بايد از همان ابتدا مواظبت كرد و در هيچ موردى، حتى به شوخى، زبان به خلاف واقع باز نكرد. در روايتى از اميرالمؤمنين على(عليه السلام) چنين نقل شده است:

لا يَجِدُ عَبْدٌ طَعْمَ الاْيمانِ حَتّى يَتْرُكَ الْكِذْبَ هَزْلَهُ وَجِدَّهُ؛[2] هيچ بنده‌اى طعم ايمان را نخواهد چشيد، تا آن كه دروغ را، چه جدى و چه شوخى، ترك كند.

در هر صورت، دروغ يكى از موانع جدى تكامل انسان و نيل به سعادت اخروى و حتى دنيوى است. اميدواريم كه خداى متعال توفيق ترك كامل اين رذيله خطرناك را به همه ما عنايت فرمايد.

نشانه‌هاى مؤمن واقعى

سفارش بعدى پيامبر(صلى الله عليه وآله) در اين حديث شريف اين است: