وَيُدْخِلْكُمْ جَنّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأَْنْهارُ وَمَساكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنّاتِ عَدْن؛(1) و شما را در باغ‌هايى كه از زير [درختان]آن جويبارها روان است و سراهايى خوش، در بهشت هاى هميشگى درآورَد.

توجه به لذت انس

آن‌چه تاكنون گفتيم، راهى است كه انبيا براى تربيت عموم مردم در جهت نجات از محبت دنيا در پيش مى‌گيرند، اما براى كسانى كه همتشان عالى‌تر و معرفتشان بيشتر باشد و اندكى مزه انس با خدا و مناجات با او را چشيده باشند راهى بالاتر نيز وجود دارد. اگر كسى لذت عبادت را درك، و شيرينى انس با حضرت دوست را تجربه كرده باشد، مى‌داند كه از تمام لذت‌هاى دنيا بالاتر و عالى‌تر است. اَيْنَ الملوك وابناء الملوك؟ بعد از نماز فريضه‌اى خدمت يكى از بزرگان بوديم؛ مى‌فرمود: اگر ملوك و سلاطين عالم مى‌دانستند نماز چقدر لذت دارد دست از سلطنتشان مى‌كشيدند! بسيارى از انسان‌ها چنين لذتى را نچشيده‌اند و نمى‌دانند كه چيست. كافى است فقط اندكى از اين لذت را به انسان بچشانند. اگر انسان آن لذت را چشيد و درك كرد، مى‌فهمد كه اين لذايذ دنيا سرگرمى و بازيچه‌اى بيش نيست:

وَما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا إِلاّ لَهْوٌ وَلَعِبٌ؛[2] اين زندگى دنيا جز سرگرمى و بازيچه نيست.

البته امثال بنده اگر مى‌گوييم دنيا سرگرمى است و لذت حقيقى نيست،