يكى از جمله‌هاى گذشته اين وصيت شريف درباره «اصلاح ذات‌البين» بود كه در آن‌جا به مناسبت مقدارى درباره اهميت مناسبات و روابط اجتماعى از ديدگاه اسلام بحث شد. اشاره كرديم كه اساساً در زمينه روابط اجتماعى، براى اسلام يك اصل مهم وجود دارد مبنى بر اين‌كه انسان‌هايى كه بالفعل يا بالقوه براى هم مفيد هستند، بايد با يكديگر ارتباط داشته باشند. سطح ارتباط نيز بستگى به درجه ايمان و آشنايى با معارف اسلامى دارد؛ بدين معنا كه افراد هرچه به حقيقت ايمان نزديك‌تر و با معارف اسلامى آشناتر باشند پيوندى نزديك‌تر و محكم‌تر دارند. مسأله قطع ارتباط فقط نسبت به كسانى مطرح است كه از روى عناد و با علم و عمد، با حق و حقيقت مبارزه مى‌كنند. اصل و قاعده كلى در اين زمينه اين است كه:

أَشِدّاءُ عَلَى الْكُفّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ؛[1] بر كافران سخت‌گير [و] با همديگر مهربانند.

در هر صورت، در توضيح اين بخش از كلام اميرالمؤمنين(عليه السلام) به همان‌چه كه به مناسبت بحث اصلاح ذات‌البين مطرح كرديم بسنده مى‌كنيم و آخرين بحث اين مقال را به توضيح جمله دوم حضرت در اين فراز پايانى اختصاص مى‌دهيم.

سفارش دوم حضرت در فراز پايانى اين وصيت شريف درباره امر به معروف و نهى از منكر است:

لاَ تَتْرُكُوا الاَْمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ فَيُوَلَّى عَلَيْكُمْ شِرَارُكُمْ ثُمَّ تَدْعُونَ فَلاَ يُسْتَجَابُ لَكُم