كارهايى كه انجام نداده‌اند، بستايند. در مقابل اهل آخرت اعمال خير خود را پوشيده مى‌دارند و نمى‌گذارند ديگران پى به آنها ببرند.

‌‌‌نوزدهمين و بيستمين ويژگى: همواره تمنا و انتظارات خود را بيان مى‌كنند و به عيب‌گويى از ديگران مى‌پردازند.

‌‌‌سخن كه به اينجا مى‌رسد، پيامبر با تعجّب عرض مى‌كند: خداوندا؛ آيا اهل دنيا اين همه عيب دارند؟! خداوند مى‌فرمايد:

«يا اَحْمَدُ؛ اِنَّ عَيْبَ اَهْلِ الدُّنْيا كَثيرٌ، فيهِمُ الْجَهْلُ وَ الْحُمْقُ. لاْيَتَواضَعُونَ لِمَنْ يَتَعَلَّمُونَ مِنْهُ وَ هُمْ عِنْدَ اَنْفُسِهِمْ عُقَلاءٌ وَ عِنْدَ الْعارِفينَ حُمَقاء»

اى محمد؛ عيوب اهل دنيا فراوان است، از جمله، آنان جاهل و احمقند (صلاح و فساد خود را تشخيص نمى‌دهند). در برابر معلم و استاد خويش تواضع ندارند. خود گمان مى‌كنند در زمره عاقلانند؛ ولى در نظر عارفان، احمق‌هايى بيش نيستند.

***