وَالَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ وَإِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراما؛[1] و [عبادالرحمان] كسانى‌اند كه شهادت ناحق نمى‌دهند، و چون بر لغو بگذرند، بزرگوارانه از آن مى‌گذرند.

احتمالاتى درباره معناى «شهادت» در اين آيه

بحث ما درباره اوصاف «عبادالرحمان» بود كه در آيات آخر سوره فرقان ذكر شده است. همچنان‌كه پيش از اين گفتيم، اين‌كه چرا براى اين گروه از بندگان عنوان «عبادالرحمان» انتخاب شده و چرا در بين همه اوصاف ممكن اين چند صفت خاص براى آنها ذكر گرديده، مطلبى است كه براى امثال بنده چندان روشن نيست. البته مى‌توان وجوهى را از باب احتمال ذكر كرد، اما به هرحال بهتر همين است كه اعتراف كنيم حقيقت اين امر بر ما مخفى است و اين چيزى است كه علم آن نزد خداوند و كسانى است كه خداى متعال از علم خاص خود به آنها عنايت فرموده است.

در توصيف عبادالرحمان ابتدا چند صفت ايجابى ذكر شد و سپس در ادامه رسيديم به يك سلسله اوصاف سلبى و امورى كه عبادالرحمان از آن احتراز مى‌كنند و بركنار هستند. از جمله اوصاف سلبى كه بحث آنها گذشت، اجتناب و دورى عبادالرحمان از سه گناه كبيره شرك، قتل نفس و فحشا بود. پس از ذكر اين سه صفت، در قالب دو سه آيه، جملات معترضه‌اى در باب «توبه» مطرح شد كه ما نيز به مناسبت، مطالبى را