وَالَّذِينَ لا يَدْعُونَ مَعَ اللهِ إِلهاً آخَرَ وَلا يَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللهُ إِلاّ بِالْحَقِّ وَلا يَزْنُونَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ يَلْقَ أَثاماً؛[1] و [عباد الرحمان]كسانى‌اند كه با خدا معبودى ديگر نمى‌خوانند، و كسى را كه خداوند [خونش را] حرام كرده است جز به حق نمى‌كُشند، و زنا نمى‌كنند، و هر كس چنين كارهايى را انجام دهد مجازات سختى خواهد ديد.

بحث صفات ثبوتى و سلبى در عبادالرحمان

بحث ما پيرامون اوصافى بود كه براى «عباد الرحمان» در سوره مبارك فرقان مطرح شده است. البته كاملا روشن است كه قرآن كريم در اين‌جا در مقام حصر نيست و نبايد از اين آيات اين‌گونه برداشت كرد كه اوصاف عبادالرحمان منحصر در همين چند صفت است. همچنان كه پيش از اين اشاره كرديم، اين‌كه خداى متعال از ميان همه اوصاف عبادالرحمان تنها به ذكر اين چند صفت در اين‌جا اكتفا فرموده، قطعاً به ملاحظه اقتضاى حال و مقام بوده است. اما اين‌كه دقيقاً و مشخصاً چه اقتضائاتى وجود داشته كه موجب گرديده اين صفاتِ به خصوص از بين همه صفات ذكر شود، امرى است كه به درستى براى ما روشن نيست و ذات اقدس حق، خود به اين امر داناتر است. البته در اين باره مى‌توان گمانه‌زنى‌هايى كرد و حدس‌هايى زد، اما بهتر است به جاى پرداختن به ظنيات، فرصتى را كه در اختيار داريم در يقينيات اين بحث صرف كنيم.