وَالَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً؛[1] و [عباد الرحمان] كسانى‌اند كه چون انفاق كنند، نه اسراف مى‌كنند و نه تنگ مى‌گيرند، و ميان اين دو [روش] حد اعتدالى دارند.

دو وجه در تفسير آيه 67 از سوره فرقان

در ادامه بحث از اوصاف عباد الرحمان، به اين آيه رسيده‌ايم كه مى‌فرمايد يكى از اوصاف عبادالرحمان اين است كه در مقام انفاق نه اسراف مى‌كنند و نه بخل مىورزند، بلكه بين اين دو حدِ افراط و تفريط، راه ميانه و حد وسطى را انتخاب مى‌كنند و طريق اعتدال را در پيش مى‌گيرند.

درباره معناى اين آيه، بين مفسران دو وجه و دو قول وجود دارد: برخى «انفاق» را به همان معنايى كه معمولا در ذهن عموم ما است معنا كرده‌اند و مقصود از آن را «پول دادن به ديگران» دانسته‌اند. البته انفاق گاهى واجب است، مثل خمس و زكات، و گاهى نيز انفاق مستحبى است. در هر صورت، طبق اين وجه، معناى آيه اين مى‌شود كه عبادالرحمان در مقام انفاق و بذل و بخشش مالى نه بيش از حد گشاده‌دستى دارند و نه خسّت به خرج مى‌دهند، بلكه اعتدال و ميانه‌روى را پيشه خود قرار مى‌دهند.

آيه ديگرى نظير اين آيه در قرآن وجود دارد كه شايد معناى آن روشن‌تر از اين آيه باشد. در آن آيه خطاب به پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) مى‌فرمايد: