تأكيد قرآن و پيامبران بر انذار

اصولا در هراس بودن از عذاب و جهنم مسأله‌اى است كه قرآن نسبت به آن عنايت خاصى دارد و غير از قرآن، اين مسأله در تعاليم ساير انبيا نيز جايگاه ويژه‌اى داشته است. البته متن گفته‌هاى انبياى گذشته در دست ما نيست و آنچه هم كه فعلا در دست پيروان آنها است براى ما اطمينان‌آور نيست، اما از همين مقدار مطالبى كه در قرآن در مورد انبياى گذشته بيان شده، اين مطلب به دست مى‌آيد كه يكى از رؤوس تعاليم آنان نيز همين بيم دادن از عذاب آخرت بوده است. از اين رو اين سبك سخن گفتن اختصاص به قرآن ندارد و سبك كلى همه انبيا به حساب مى‌آيد. بر همين اساس نيز يكى از اوصاف همه انبيا «نذير» است. نذير يعنى ترساننده و بيم‌دهنده؛ و آيات متعددى در قرآن وجود دارد كه انبياى الهى را با اين وصف ياد مى‌كند. در اين‌جا از باب نمونه چند آيه را مرور مى‌كنيم:

وَإِنْ مِنْ أُمَّة إِلاّ خَلا فِيها نَذِيرٌ؛[1] و هيچ امتى نبوده مگر اين‌كه بيم‌دهنده‌اى در آن گذشته است.

وَما أَرْسَلْنا فِي قَرْيَة مِنْ نَذِير إِلاّ قالَ مُتْرَفُوها إِنّا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ كافِرُونَ؛[2] و [ما] در هيچ ديارى بيم‌دهنده‌اى نفرستاديم جز آن كه خوش گذرانان آنها گفتند: ما به آنچه شما بدان فرستاده شده ايد كافريم.

كُلَّما أُلْقِيَ فِيها فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُها أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَذِيرٌ؛[3] هر بار كه گروهى در آن (جهنم) افكنده شوند، نگاهبانان آن از ايشان پرسند: مگر شما را بيم دهنده اى نيامد؟

وَما أَنْتَ بِمُسْمِع مَنْ فِي الْقُبُورِ * إِنْ أَنْتَ إِلاّ نَذِيرٌ؛[4] و تو كسانى را كه در گورهايند نمى توانى شنوا سازى. تو جز بيم دهنده اى [بيش] نيستى.

لذا انذار و بيم دادن يكى از مهم‌ترين روش‌هايى بوده كه تمامى انبيا به عنوان پشتوانه