از اين رو «عباد الرحمان» و آن كسانى كه عشق خدا را در سر دارند در ازاى عبادت خود مزدى از او طلب نمى‌كنند. آنان اگر توفيق عبادت داشته باشند، نه تنها حس طلب‌كارى ندارند، كه خود را بدهكار نيز احساس مى‌كنند و در انديشه‌اند كه چگونه شكر اين نعمت را به‌جا آورند. مگر توفيق هم‌صحبتى و انس با خدا، آن هم در خلوت و نيمه‌هاى شب، نعمت كم و كوچكى است كه كسى به سادگى بتواند از عهده شكر آن برآيد؟ البته حقيقت اين مطلب را بزرگان و اولياى خدا درك مى‌كنند و امثال بنده از همان قماشيم كه اگر شبى هم توفيقى براى شب‌زنده‌دارى و نماز شب پيدا كرديم، احساس مى‌كنيم كه حقى و منّتى بر خدا پيدا كرده‌ايم و خداوند بايد اين خدمتى را كه ما به او كرده‌ايم جبران كند!

يادى از مرحوم حاج شيخ محمدحسين اصفهانى

بسيارى از ما اگر گاهى زندگى و حالات خود را با برخى بزرگان و اولياى خدا مقايسه كنيم، به طور حتم شرمنده خواهيم شد و سر در گريبان تفكر فرو خواهيم برد و اين امر مى‌تواند مايه تذكر و عبرت ما شود. از اين رو مناسب است در اين‌جا برخى از مطالبى را كه بنده از بعضى بزرگان سراغ دارم ذكر كنم، به اميد آن‌كه همه ما از انفاس قدسى و ملكوتى اين بزرگان بهره‌اى ببريم.

يكى از اساتيد ـ حفظهم الله تعالى ـ گاهى براى ما مطالبى را در مورد استادشان مرحوم حاج شيخ محمد حسين اصفهانى (كمپانى) نقل مى‌كردند. از جمله مى‌فرمودند: استاد ما در مسائل علمى آن‌چنان پركار بود كه اگر كسى كارهاى علمى ايشان را مى‌ديد، فكر مى‌كرد كه تمام 24 ساعت كارشان مطالعه و تحقيق و نوشتن است. مرحوم اصفهانى اهتمام فراوانى به درس و بحث و مطالعه و تحقيق داشته و داستان‌ها و مطالب عجيبى در اين زمينه درباره ايشان نقل شده است. قوّت و قدرت علمى و دقت نظر مرحوم اصفهانى در كتاب‌ها و نوشته‌هاى ايشان كاملا مشهود است و كتاب‌هاى ايشان از جمله پربارترين كتاب‌هايى است كه اكنون در دسترس ما قرار گرفته است. حاشيه مرحوم اصفهانى بركفايه اوج قوّت فكرى و علمى اين مرد را نشان مى‌دهد و انصافاً اگر كسى بتواند مطالب