وَعِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الأَْرْضِ هَوْناً وَإِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً * وَالَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَقِياماً؛[1] و بندگان خداى رحمان كسانى اند كه روى زمين به نرمى [و بى‌تكبر]راه مى‌روند، و چون نادانان ايشان را مورد خطاب قرار دهند [و سخنان نابخردانه گويند] به ملايمت پاسخ مى‌دهند. و كسانى كه در حال سجده يا ايستاده، شب را به روز مى‌آورند.

شب تا به صبح با نماز

در ادامه بحث درباره اوصافى كه براى «عباد الرحمان» در آيات پايانى سوره فرقان ذكر شده است، در اين جلسه صفتى را مورد بحث قرار مى‌دهيم كه در اين آيه به آن اشاره شده است:

وَالَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَقِياما؛ آنان كه درحال سجده يا ايستاده، شب را به روز مى‌آورند.

همچنان كه پيش از اين اشاره كرديم، در قرآن كريم دسته‌هاى مختلفى از آيات وجود دارد كه درباره گروه‌هايى همچون: صالحان، مؤمنان، متقين، محسنين و... اوصافى را ذكر كرده است. يكى از امورى كه تقريباً در تمامى اين موارد ذكر شده و مورد تأكيد قرار گرفته، نماز است. البته بسته به اقتضاى مقام و فصاحت و بلاغتى كه خداى متعال مد نظر داشته، نحوه تعبير در اين موارد يكسان نيست و كم و بيش اختلاف دارد. اما در سوره