نشنيده بگيرد و در مقابل آن آرامش به خرج دهد، مصداقش آن جايى است كه حق خود انسان تضييع شود و خود آدمى مورد توهين و تمسخر قرار گيرد و به شخص او جسارت شود. نتيجه گذشت و برخورد كريمانه در چنين مواردى آن خواهد بود كه خداى متعال انسان را بيشتر دوست خواهد داشت. اما هنگامى كه نسبت به خدا و دين و احكامش جسارتى روا داشته شود و كسانى بدعتى در دين گذاشته و در حال ترويج آن باشند، ديگر نبايد آرام نشست و سكوت كرد. سكوت در اين گونه موارد موجب لعن الهى و مشمول اين آيه شريفه خواهد بود:
إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَالْهُدى مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنّاهُ لِلنّاسِ فِي الْكِتابِ أُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللاّعِنُون؛[1] كسانى كه نشانه هاى روشن و رهنمودى را كه فرو فرستاده ايم، بعد از آن كه آن را براى مردم در كتاب توضيح داده ايم، مخفى مى كنند، آنان را خدا لعنت مى كند، و همه لعنت كنندگان [نيز] آنان را لعنت مىكنند.
عالمانى كه در مقابل ظهور و رواج بدعتها سكوت مىكنند و دم برنمىآورند، لعنت همه لعنتكنندگان عالم بر آنها خواهد بود. پيامبراكرم(صلى الله عليه وآله) در همين زمينه در روايتى مىفرمايد:
اِذا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فى اُمَّتى فَلْيُظْهِرِ الْعالِمُ عِلْمَهُ وَاِلاّ فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالمَلائِكَةِ وَالنّاسِ اَجْمَعين؛[2] هنگامى كه بدعتها در امت من پديدار شد پس عالم بايد علمش را آشكار كند، وگرنه لعنت خدا و ملائكه و همه مردم بر او باد.
از اين رو در مقابل كسانى كه به دين و مقدسات اهانت مىكنند و با گفتار و رفتار جسارتآميز فرامين و حقوق الهى را به مسخره مىگيرند، سكوت جايز نيست و رفتار كريمانه و حلم و وقار معنا و مفهومى ندارد.
ملاحظه خود يا خدا؟
برخى از ما اگر در خودمان دقت نماييم، ملاحظه مىكنيم آنجا كه مسأله شخصى است و اهانت و تضييع به شخصيت و حقوق خودمان بازمىگردد، ناراحت و دلخور مىشويم،
[1] بقره (2)، 159. [2] بحارالانوار، ج 57، ص 234، روايت 188، باب 1.