اهميت نماز اول وقت

همان‌گونه كه ذكر شد، در بحث «مواظبت بر نماز» يكى از مسائلى كه در روايات اسلامى بسيار مورد تأكيد قرار گرفته، مسأله «نماز اول وقت» است. بر حسب آنچه در روايات آمده است، نمازى كه در اول وقت خوانده شود، نسبت به نمازى كه در غير اول وقت به‌جا آورده شود تفاوت ارزششان از زمين تا آسمان است، و اگر قدرى تأمل كنيم قاعدتاً هم بايد همين‌گونه باشد.

نماز ارتباط با خداى متعال و رفتن به حضور خدا است. نماز، سخن گفتن با خدا و راز گفتن با هستى‌بخش يگانه و بى‌همتا است. اگر ما خداى متعال را به عظمت بشناسيم و توجه كنيم كه خداوند ولى‌نعمت ما و دارنده همه صفات جمال و كمال است، بسيار طبيعى است كه سعى كنيم هميشه نزد او باشيم و با آن ذات مقدس بيشتر ارتباط پيدا كنيم.

در زندگى روزمرّه، هركس در جامعه و محيط خود، بر اساس فرهنگ و ارزش‌هايى كه دارد، برخى شخصيت‌ها را بزرگ و ارزشمند مى‌شمارد و آرزو مى‌كند كه بتواند با آنها ارتباط داشته باشد و از نزديك با آنها سخن بگويد. براى مثال، اگر اين امكان براى شما وجود داشته باشد كه هر وقت مايليد، بتوانيد مستقيماً به مقام معظّم رهبرى تلفن بزنيد و با ايشان صحبت كنيد، آيا هيچ فرصتى را در اين راه از دست مى‌دهيد؟ روشن است كه شما اين امر را افتخارى براى خود مى‌دانيد و هرگاه كوچك‌ترين فرصتى دست دهد فوراً به سراغ تلفن مى‌رويد تا با ايشان صحبت كنيد و احياناً اگر كارى دارند با كمال افتخار براى ايشان انجام دهيد. حال در نماز بحث ارتباط با خداوند مطرح است؛ خدايى كه عظمتش، نعمت‌هايش، كمال، جمال و لطف و محبتش بى‌نهايت است. داخل شدن وقت نماز بدين معنا است كه اكنون زمانى است كه مى‌توان با چنين خدايى سخن گفت و ارتباط برقرار كرد، و مهم‌تر از همه اين‌كه، خدا خودْ ما را به اين ارتباط دعوت كرده و دوست مى‌دارد كه با او سخن بگوييم و نجوا كنيم! اكنون با چنين وضعيتى آيا جا دارد كه انسان اين دعوت خدا را رد كند و پشت گوش بيندازد و به سراغ غذا خوردن يا مطالعه كردن يا با فلان دوست صحبت كردن و نظاير آنها برود؟! اگر توجه كنيم، روشن است كه اين كار توهين به خداوند و كمال بى‌ادبى به ساحت قدس آن كمال مطلق و ذات بى‌همتا