عطش ملاقات خدا را دارند. بهشتيان بر حسب درجاتشان از ديدار خدا لذت مي‌برند و گاهي غرق توجه به خداوند مي‌گردند و در مقابل، جهنميان بهره‌اي از اين ديدار ندارند و حرمان از توجه خداوند درد و عذابي جانکاه بر جانشان مي‌نهد و هيچ‌گاه نمي‌توانند درد محروميت از انس با خدا را التيام بخشند و از آن عذاب دردناک رهايي يابند و براي ابد در حسرت بهره‌مندي از لذت‌هاي بهشت باقي مي‌مانند:

«وَنَادَى أَصْحَابُ النَّارِ أَصْحَابَ الْجَنَّه أَنْ أَفِيضُواْ عَلَيْنَا مِنَ الْمَاء أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللّهُ قَالُواْ إِنَّ اللّهَ حَرَّمَهُمَا عَلَى الْكَافِرِين؛[1] و دوزخيان بهشتيان را آواز مي‌دهند که از آن آب يا از آنچه خدا روزي شما کرده بر ما فرو ريزيد. مي‌گويند: خدا آن‌ها را بر کافران حرام کرده است».

ظهور قدرت و مالکيت مطلق خداوند در آخرت

در كل دستگاه آفرينش و نيز در اين دنيا كه بخش كوچكي از آن است، حاکميت و قدرت مطلق از آن خداست و همه کارها با اراده و مشيّت او انجام مي‌پذيرد؛ اما ستمگران و حاکمان فاسد، قدرت ظاهري و پوچ خود را به رخ ديگران مي‌کشند و در حق بندگان خدا ستم مي‌کنند. در آخرت براي همه روشن مي‌شود که قدرت مطلق از آن خداست و او مالک همه هستي است و آن گاه آتش قهر الهي همه ستمگران و عصيانگران را در خود فرو خواهد ‌برد: