نمي‌کند يا شامه‌اش از کار افتاده و بوي بد گنداب و مرداب را احساس نمي‌کند و قرار گرفتن در محيط متعفن او را نمي‌آزارد. گنه‌کاران نيز بوي بد گناه را احساس نمي‌کنند و تعفن گناه آنان را آزار نمي‌دهد.

علت عدم ملاقات عمومي با خدا در دنيا

اکنون با توجه به اين که بنا نيست همه مردم در دنيا، خدا را مشاهده کنند و سخنانش را بشنوند و عنايات او را درک کنند، گرچه در همين دنيا نيز خداوند به وسيله وحي و يا از پس حجاب با پيامبران و دوستان خودش سخن مي‌گويد:

«وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلاّ وَحْيًا أَوْ مِن وَرَاء حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولاً فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاء إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيم؛[1] و هيچ بشري را نرسد که خدا با او سخن گويد، جز [از راه] وحي يا از فراسوي حجابي يا فرستاده‌اي بفرستد و به اذن او هر چه بخواهد وحي کند. آري، اوست بلندمرتبه حکيم».

و نيز با توجه به اين که در عالم آخرت همگان خدا را ملاقات مي‌کنند و امکان سخن گفتن با خداوند و شنيدن سخن او در آخرت فراهم است، اين پرسش مطرح مي‌شود که چه تفاوتي بين دنيا و آخرت وجود دارد و چرا در دنيا امکان ديدار با خدا براي همگان فراهم نيست و همه در آخرت خدا را ملاقات مي‌کنند؟ آيا اين يک قرارداد است و خداوند چنين مقرر كرده در دنيا همه مردم او را ملاقات نکنند و سخنش