پديده‌اى تطبيق داد، بلكه نخست بايد آيه را خوب فهميد بعد اگر با قوانين موجود تطبيق كرد چه بهتر وگرنه خود را ملزم به تطبيق نبايد بكنيم.

4 ـ رعد و برق

رعد / 12: «هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَطَمَعاً وَيُنْشِىُ السَّحابَ الثِّقال».

اوست كه آذرخش را به شما بيم‌زا و اميدبخش بنمايد، و ابرهاى سنگين راايجاد كند.

در اين آيه نيز مانند ساير موارد؛ هم به ارتباط خدا تكيه شده است «=هوالذى...» و هم به نقش پديده براى انسان «=يريكم...».

بعد مى‌فرمايد:

رعد / 13: «وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّواعِقَ فَيُصِيبُ بِها مَنْ يَشاءُ وَهُمْ يُجادِلُونَ فِي اللهِ وَهُوَ شَدِيدُ الْمِحال».

و تندر، تسبيح گوى اوست از سر سپاس و بزرگداشت و فرشتگان (نيز تسبيح او گويند) از بيم وى و صاعقه‌ها را گسيل مى‌دارد و به هر كس خواهد، برخورد خواهد داد و آنان در خدا، ستيزه دارند و خدا سترگ نيروست.

نكته‌هايى عجيب در اين آيه وجود دارد كه مجال وارسى آنها نيست:

تسبيح رعد چيست؟ برخى نادانان و ناآشنايان با ادب و لغت عربى، تسبيح را از مادّه سباحة بمعناى شناورى گرفته و گفته‌اند: تسبيح اشياء، تكامل آنهاست؛

يك عرب ساده نيز بدين كسان مى‌خندد؛ زيرا مفهوم تسبيح؛ هيچ ربطى به شنا و تكامل و... ندارد تسبيح يعنى خدارا منزّه شمردن، آيات زيادى در اين زمينه وجود دارد:

جُمعه / 1: «يُسَبِّحُ للهِِ ما فِي السَّماواتِ وَما فِي الأَْرْض».

آنچه در آسمانها و زمين است تسبيح خدا مى‌كند.

اسراء / 44: «وَإِنْ مِنْ شَيْء إِلاّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِه[1]».

هيچ چيز نيست مگر كه خداى را به سپاس و بزرگداشت تسبيح گوى است.

حتّى آياتى داريم كه همه چيز خدا را سجده مى‌كنند و اين آيات متشابه است و بآسانى نمى‌توان دريافت كه معناى آنها چيست.

تسيبح گوى تونه بنى آدمند و بس *** هر بلبلى كه نغمه بر آن شاخسار كرد