بسم الله الرحمن الرحیم

سرمقاله

حدیث، دومین تکیه‌گاه دین است که پس از قرآن مبین، در فهم معارف الهی نقش آفرین است . این دو یادگار گرانمایه‌ی پیامبر خاتم بسانِ پایه‌های تنومندی است که استواری اندیشه ناب اسلامی مرهون آنها است.

اگرچه قرآن تبیان کل شیء است؛ امّا حق تعالی رسولش را مبیّن و معلّم کتابش می خواند: « و أَنْزَلْنا إِلَیک الذِّکْرَ لتُبیّنَ للنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَیهِم و لَعلَّهم یتَفَکَّرُون » و بدین سان استفاده کامل و صحیح از قرآن را منوط و متوقف بر سنّت می شمارد. و امروزه راه دست یابی به سنّت تنها در بازخوانی روایات میسّر می شود.

عالمان و محدثان بزرگ در طول تاریخ اسلام بسیار کوشیده‌اند که روایات، این میراث جاودان اهل بیت: را به طور دقیق ثبت و ضبط نموده و آن را به نسل های بعد منتقل کنند. در اهمیّت حدیث همین بس که حضرت امام باقر 7 به جابر فرمودند:

«یا جابِرُ و اللَّه لَحدیثٌ تُصیبه من صادق فی حلَالٍ و حرَامٍ خَیرٌ لکَ مما طَلَعت علَیه الشَّمس حتَّى تَغْرُب» المحاسن،ج 1، ص 227.

اى جابر به خدا سوگند، حدیثى در حلال و حرام که از شخص راست گویى به تو برسد، برای تو بهتراست از آنچه خورشید تا غروب بر آن بتابد.

و آنگاه که دو طالب علم برای کسب دانش به هر سو سفر می کردند، نزد امام باقر7 آمدند این سخن جاودانه را نیوشیدند که فرمود:

« شَرِّقَا وغَرِّب فَلَا تَجِدانِ علْماً صحیحاً إِلَّا شَیئاً خَرَج منْ عنْدنَا أَهلَ الْبیت »

[اگر] به شرق و غرب عالم سفر کنید، دانش صحیح را تنها در نزد ما اهل بیت خواهید یافت . الکافی،ج 1، ص 399 ،ح 3.

در حوزه علوم حدیث و دانش‌هاى وابسته به آن، رشته هاى متعددى چون رجال، درایه،